Ληγμένα θέματα
Η Ματιά της Ελένης
Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 22 Οκτωβρίου 2006
Ληγμένα θέματα
Εχοντας αφιερώσει τα τελευταία πέντε άρθρα αυτής της στήλης στις διάφορες πτυχές του Δημοτικού Αθλητισμού και τους τελευταίους πέντε μήνες στον προεκλογικό αγώνα γιά τη Δημαρχία στο Γαλάτσι, επικεφαλής του συνδυασμού “ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΔΡΑΣΗ”, θέλω σήμερα να μοιραστώ μαζί σας μερικές γενικότερες διαπιστώσεις γιά τον τρόπο λειτουργίας της Δημοτικής εξουσίας, που δεν αφορούν μονάχα τον αθλητισμό.
Στο Γαλάτσι είχαμε το προνόμιο να είμαστε Ολυμπιακός Δήμος (τρομάρα μας!), υπόθεση που μας κληροδότησε μία μεγάλη Ολυμπιακή εγκατάσταση, το Παλαί. Κάποιοι ιστοριοδίφες θυμούνται ίσως ότι εκεί έγιναν τα Ολυμπιακά αγωνίσματα της γυμναστικής και του πίνγκ-πόνγκ το 2004, ο αρμόδιος Υπουργός κ. Αλογοσκούφης όμως δεν θέλει να μας κουράζει με τέτοια – θέλει να μετατρέψει το Παλαί σε εμπορικό κέντρο. Στο Γαλάτσι το 80% του κόσμου διαφωνεί, αλλά σιγά μην κάτσει να σκάσει ο κ. Αλογοσκούφης γιά τον κόσμο!
Φυσικά γιά μας η διατήρηση του δημόσιου αθλητικού χαρακτήρα του Παλαί είναι βασικός πολιτικός και δημοτικός στόχος, οι εκπροσώποι του δικομματισμού στο Γαλάτσι όμως βρέθηκαν σε δύσκολη θέση με το θέμα αυτό προεκλογικά. Πως να διαφωνήσουν με τις επιταγές της Ρηγίλλης και της Χαριλάου Τρικούπη; Κάτι τέτοιες ώρες ο κάθε υποψήφιος Δήμαρχος, Πασόκος, Νεοδημοκράτης ή “ανεξάρτητος” που εξασφάλισε στήριξη από κάποιο μεγάλο κόμμα, μπαίνει σε δίλημμα, με ποιούς να πάει και ποιούς να αφήσει. Να πάει με το 80% του λαού και να στείλει τον Αλογοσκούφη και τον Χριστοδουλάκη να κουρεύονται ή να στηρίξει τις διαχρονικές κυβερνητικές επιλογές των δύο κομμάτων εναντίον των ψηφοφόρων του; Θεωρητικά δεν είναι εντελώς αδύνατο να σου προκύψει υποψήφιος μεγάλου κόμματος που να προτάξει τα συμφέροντα των ψηφοφόρων του, αλλά πως να το κάνουμε, στο Γαλάτσι δεν μας προέκυψε.
Τι να πουν όμως και στον κόσμο; Δεν είναι πολλά τα ζητήματα που συγκεντρώνουν ένα συμπαγές 80% της λαϊκής προτίμησης. Στο Γαλάτσι επέλεξαν τελικά τη στάση του καλού γραφειοκράτη, δήλωσαν αναρμοδιότητα! Αφού πρώτα βέβαια έριξαν από ένα δεκάρικο λόγο έτσι, γιά την τιμή των όπλων, πέρασαν στη διαπίστωση ότι το ζήτημα του Παλαί έχει ήδη λήξει, οπότε δεν γίνεται τίποτα, οπότε ας μην μιλάμε γι’ αυτό, ας πάμε παρακάτω κλπ. κλπ. Στο τέλος δεν τόλμησαν να πουν ούτε καν ένα τυπικό “θα εξαντλήσουμε όλα τα ένδικα μέσα”. Υπάρχει βέβαια πληθώρα ένδικων μέσων γιά το θέμα του Παλαί, αλλά φαίνεται πως ήρθαν οι απανταχούσες από Ρηγίλλης και Χαριλάου Τρικούπη, οπότε οι επίδοξοι Δημοτικοί Αρχοντες μαζεύτηκαν.
Ανέφερα το Παλαί ως το σημαντικότερο γιά το Γαλάτσι δήθεν “ληγμένο θέμα”, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι το μοναδικό. Κάθε ζήτημα που ξεσηκώνει τον κόσμο σε κάποιο βαθμό χαρακτηρίζεται από τους εκπροσώπους του δικομματισμού ως “ληγμένο”. Οταν δεν μπορούν να πείσουν, τότε εκβιάζουν και παραπλανούν. Επικαλούνται ανωτέρα βία, όταν η μοναδική κινούσα δύναμη των απαράδεκτων καταστάσεων που εξοργίζουν τον κόσμο είναι οι ίδιοι. Πρόκειται γιά ένα τοπικό κακέκτυπο της διεθνούς τάσης που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια σε όλο τον Δυτικό κόσμο, κάποιες επίμαχες συνειδητές πολιτικές επιλογές να παρουσιάζονται στους πολίτες ως αυτονόητες και αναπόφευκτες. Η καλύτερη διατύπωση που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια αυτά προέρχεται από τις Βρυξέλες, από τον κ. Μπαρόζο: “δεν υπάρχει σχέδιο Β”. Υπάρχει όμως σχέδιο Β και αν δεν το ξέρει ο κ. Μπαρόζο, το ξέρουμε εμείς!
Βέβαια στο Γαλάτσι έχουμε και κάποια πραγματικά ληγμένα θέματα. Τις προάλλες μας έληξε ένας Δήμαρχος και μαζί του έληξαν διάφοροι μεγαλόσχημοι Δημοτικοί παράγοντες. Στη θέση του ήρθε ένας Δήμαρχος με σαφή ημερομηνία λήξεως, μαζί με κάποιους άλλους Δημοτικούς παράγοντες, που είχαν λήξει προ πολλού. Εληξε και η πολυετής κηδεμόνευση της Γαλατσιώτικης Αριστεράς από τον Περισσό. Δεν έληξε όμως το ζήτημα του Παλαί, δεν έληξε ο αγώνας εναντίον του δικομματισμού, δεν έληξε ο αγώνας γιά μία πόλη που να χαιρόμαστε να ζούμε.
