Οι αλάνες και τα αλάνια
Η Ματιά της Ελένης
Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 8 Οκτωβρίου 2006
Οι αλάνες και τα αλάνια
Είδαμε πως συμβαίνει πολλοί δήμαρχοι να θεωρούν ως δημοτικό αθλητισμό κάθε δραστηριότητα που μπορεί να θεωρηθεί αθλητική και που πληρώνεται από τον Δημοτικό προϋπολογισμό ή / και τελείται σε Δημοτικό χώρο. Είδαμε ακόμα πως μπλέκουν σε αυτήν την ιστορία οι τοπικοί αθλητικοί σύλλογοι, που φιλοδοξούν να κάνουν αγωνιστικό αθλητισμό. Ενα πράγμα δεν είδαμε ακόμα, που και πως μπορούν να αθλούνται και να γυμνάζονται οι δημότες εκείνοι που δεν φιλοδοξούν απαραίτητα να διεκδικήσουν κάποτε αθλητική διάκριση!
Στο ερώτημα αυτό πάντα προτάσσεται η δυνατότητα άθλησης των νέων παιδιών, όχι μόνο γιατί σαν είδος οι άνθρωποι έχουμε τη φυσική τάση να νοιαζόμαστε γιά τα παιδιά μας, αλλά και γιά δύο ακόμα ουσιαστικούς λόγους: Πρώτον γιατί στην εφηβική ηλικία αναπτύσσεται στον άνθρωπο η αερόβια ικανότητα, που αποτελεί βασικό στοιχείο υγείας. Δεύτερον γιατί όποιος συνηθίσει να αθλείται μικρός, μπορεί να κρατήσει αυτή τη καλή συνήθεια σε όλη τη ζωή του. Που και πως λοιπόν μπορούν να έχουν συστηματική σωματική δραστηριότητα τα παιδιά και οι έφηβοι; Πριν μερικές δεκαετίες το ερώτημα αυτό θα ήταν ανόητο, “μα παντού και πάντα” θα απαντούσε οποιοσδήποτε γονιός. Τα παιδιά δεν χρειάζονται ιδιαίτερη παρκίνηση γιά να τρέξουν και να κινηθούν, τους έρχεται σαν φυσική ανάγκη. Παλιά η αυλή, η γειτονιά, η αλάνα κάλυπταν αυτή την ανάγκη. Ηταν άλλο θέμα βέβαια αν το παιδί ήθελε να κάνει κάποιο ειδικό άθλημα (στίβο, κολύμβηση), τότε ήθελε ειδικούς χώρους και ειδικευμένους προπονητές. Μπορούσε όμως να αναπτύξει την αερόβια ικανότητα στη γειτονιά του.
Μετά κάποια αλάνια άφησαν να χτιστούν όλες οι αλάνες, ώσπου σήμερα στις πόλεις μας το αυτονόητο έγινε πολυτέλεια. Σήμερα χρειάζονται ειδικοί χώροι γιά να παίξουν και να τρέξουν τα παιδιά και γιά να αθληθούν οι έφηβοι. Οπως όλα τα θέματα της γειτονιάς, έτσι και εδώ η σχετική ευθύνη πέφτει στους Δήμους. Οργανωμένες παιδικές χαρές, γήπεδα μπάσκετ, βόλεϋ και ποδοσφαίρου αν γίνεται, πρέπει πιά να φτιαχτούν από τους δήμους σε γη ακριβή. Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο που βάζω ακόμα και τις παιδικές χαρές ως αντικείμενο του δημοτικού αθλητισμού, αλλά από επιστημονική άποψη, γιά τα παιδιά μιάς ορισμένης ηλικίας, είναι.
Ιδού λοιπόν στάδιον δόξας λαμπρό γιά όποιον δήμαρχο θέλει να υπερηφανεύεται γιά την προσφορά του στον δημοτικό αθλητισμό, ας αφιερώσει εξωτερικούς ελεύθερους χώρους γιά να παίζουν τα παιδιά! Ελα όμως που εδώ μπαίνουν στη μέση σημαντικά οικονομικά συμφέροντα, αφού κάθε σπιθαμή ελεύθερης γης στο λεκανοπέδιο είναι περιζήτητη γιά εμπορικές και οικιστικές χρήσεις. Είναι λοιπόν επόμενο ο κάθε Δήμαρχος που θέλει να κάνει δημόσιες σχέσεις στην πλάτη του αθλητισμού να προτιμά να δώσει π.χ. 25.000 ευρώ σε αθλητικό σύλλογο της αρεσκείας του, παρά να δώσει μερικά εκατομμύρια ευρώ γιά να εξασφαλίσει χώρο γιά ένα γήπεδο ποδοσφαίρου χωρίς κερκίδες στη γειτονιά.
Το χειρότερο είναι ότι το πρόβλημα αυτό δεν το λύνει ικανοποιητικά το σχολείο με το μάθημα της φυσικής αγωγής και με τον σχολικό αθλητισμό, αφού τα σχολεία μας επίσης δεν διαθέτουν ικανοποιητικούς χώρους γυμναστικής και άθλησης γιά τους μαθητές τους. Δεν τους διαθέτουν γιά τον ίδιο ακριβώς λόγο, γιατί δεν βρίσκουν επαρκείς άκτιστους χώρους μέσα στην πόλη.
Φτάνουν μονάχα οι χώροι γιά να λυθεί το πρόβλημα του δημοτικού αθλητισμού; Οχι βέβαια, σε καμμία περίπτωση. Χωρίς τους κατάλληλους χώρους όμως δεν μπορεί να γίνει τίποτα από όσα χρειάζονται. Την άλλη βδομάδα θα δούμε τι άλλο χρειάζεται.
