Πόροι…

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 1 Οκτωβρίου 2006

Πόροι…

Πέρα από τους αθλητικούς χώρους, ο δεύτερος τρόπος με τον οποίο μπορεί οι αθλητικοί σύλλογοι που βρίσκονται μέσα στα όρια ενός Δήμου να εξαρτώνται από τον Δήμο είναι η χρηματοδότηση. Οι Δήμοι δεν έχουν καμμία νομική υποχρέωση να χρηματοδοτούν τους αθλητικούς συλλόγους του Δήμου, μπορούν όμως να το κάνουν αν θέλουν. Επειδή δεν έχουν υποχρέωση χρηματοδότησης, δεν έχουν ούτε υποχρέωση δίκαιης κατανομής της χρηματοδότησης, οπότε μπορούν να δίνουν όσα θέλουν σε όποιους θέλουν. Μπορούν ακόμα να μη δίνουν τίποτα σε όποιους δεν θέλουν.

Οι αθλητικοί σύλλογοι παίρνουν χρηματοδότηση από την ομοσπονδία τους – πρόκειται γιά χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό που διατίθενται στις ομοσπονδίες γιά την ανάπτυξη του αθλητισμού. Επειδή τα χρήματα αυτά δεν φτάνουν, οι αθλητικοί σύλλογοι χρεώνουν τους εγγεγραμμένους αθλούμενους με κάποιο ποσό, από το οποίο βέβαια απαλλάσονται όσοι αθλούμενοι πετύχουν κάποια διάκριση. Ετσι όταν το παιδάκι πρωτοπάει στην πισίνα, οι γονείς του θα πληρώνουν κάποιο ποσό στον σύλλογο. Αν το παιδί αργότερα περάσει στην αγωνιστική ομάδα του συλλόγου, τότε παύει να πληρώνει οτιδήποτε, μάλιστα μπορεί και να πληρώνεται οδοιπορικά από τον σύλλογο.

Οι σύλλογοι θέλουν να έχουν όσο πιό πολλούς αθλούμενους γίνεται, γιατί μέσα από τα πολλά παιδιά θα προκύψουν τα ταλέντα. Θα προτιμούσαν μάλιστα να μην εμποδίζονται τα παιδιά να ασχοληθούν με το άθλημα γιά οικονομικούς λόγους, οπότε αν μπορούσαν δεν θα χρέωναν κανέναν. Παλιότερα αυτό γινότανε, αλλά σήμερα διαδοχικές κυβερνήσεις των δύο μεγάλων κομμάτων θέλουν όρους αγοράς και στους αθλητικούς συλλόγους, οπότε ρυθμίζουν τη χρηματοδότηση των ομοσπονδιών ανάλογα. Οι ομοσπονδίες με τη σειρά τους περνάνε τις περικοπές στους συλλόγους, που τις περνάνε στους αθλούμενους. Ετσι γιά έναν αθλητικό σύλλογο, κάθε επιχορήγηση από τον Δήμο είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη.

Γύρω από τους αθλητικούς συλλόγους μαζεύεται αρκετός κόσμος, αθλούμενοι και γονείς αθλητών, παράγοντες της τοπικής κοινωνίας και φίλαθλοι. Ολοι αυτοί αποτελούν μέρος του εκλογικού σώματος που βγάζει δήμαρχο, οπότε συνήθως η κάθε δημοτική αρχή αντιμετωπίζει όλους αυτούς τους ανθρώπους ως ψηφοφόρους. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού με αυτόν τον τρόπο η δημοτική αρχή έχει λόγο να βοηθά και να χρηματοδοτεί στο μέτρο των δυνατοτήτων της τους αθλητικούς συλλόγους, έχει όμως μία παρενέργεια, κάποιοι παράγοντες κάποιων συλλόγων αναλαμβάνουν ρόλο κομματάρχη. Αισθάνονται ως διαχειριστές μεγάλων πακέτων ψήφων και συμπεριφέρονται ανάλογα. Οι συμπεριφορές αυτές έχουν βέβαια διαβαθμίσεις, αλλά αν εξελιχθούν στην ακρότατη μορφή τους, μπορεί ο αθλητικός σύλλογος να καταλήξει να παίζει ρόλο κλακαδόρου του Δημάρχου. Οταν τα πράγματα φτάσουν εκεί, παύει κάθε λογική συζήτηση γιά δίκαιη κατανομή της χρηματοδότησης του Δήμου προς τους συλλόγους με αθλητικά κριτήρια. Το επόμενο βήμα, που αρκετοί δήμαρχοι δυστυχώς κάνουν, είναι να αντιμετωπίζουν όσους αθλητικούς συλλόγους δεν δεχτούν να αναλάβουν ρόλο κλακαδόρου, ως εχθρικών προς το Δημαρχείο.

Η καλύτερη λύση στο πρόβλημα θα ήταν η επαρκής χρηματοδότηση των αθλητικών συλλόγων από τον κρατικό προϋπολογισμό, με στόχο την άθληση όσο το δυνατόν περισσότερων νέων. Βραχυπρόθεσμη λύση θα ήταν η εφαρμογή αθλητικών κριτηρίων από τους Δήμους γιά την κατανομή της όποιας χρηματοδότησης διαθέτουν γιά αθλητικούς συλλόγους. Πάντως όταν ακούτε ένα Δήμαρχο να υπερηφανεύεται γιά την ενίσχυση που έδωσε στους αθλητικούς συλλόγους της περιοχής του, μην σπέυσετε να τον χειροκροτήσετε πριν μάθετε πως κατένειμε τα κονδύλια! Ο Δημοτικός αθλητισμός όμως δεν τελειώνει με τη σχέση Δήμου – αθλητικών σωματείων, όπως θα δούμε την άλλη βδομάδα.