Δημοτικός αθλητισμός

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 17 Σεπτεμβρίου 2006

Δημοτικός αθλητισμός

Τέτοιες μέρες που είναι, πλησιάζοντας τις Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές, το θέμα του Δημοτικού αθλητισμού αναδύεται από την θάλασσα της αδιαφορίας που το κάλυπτε γιά τέσσερα σχεδόν χρόνια, φοράει τα καλά του και παίρνει τιμητική θέση στα ιλλουστρασιόν προγράμματα των Δημοτικών συνδυασμών όλων των πολιτικών χώρων, από την μία άκρη της χώρας ως την άλλη.

Τώρα και στο διάστημα που μεσολαβεί πρίν από την επικείμενη – στους περισσότερους δήμους τουλαχιστον – επανακατάδυσή του στα βάθη των δημαρχιακών προτεραιοτήτων, έχουμε την ευκαιρία να δούμε τι είναι τέλος πάντων αυτός ο Δημοτικός αθλητισμός.

Οι περισσότεροι Δήμαρχοι καταλαβαίνουν ως “Δημοτικό αθλητισμό” κάθε δραστηριότητα που πληρώνεται από τον Δημοτικό προϋπολογισμό ή / και τελείται σε Δημοτικό χώρο, που μπορεί να θεωρηθεί αθλητική. Από την πλευρά του Δημοτικού προϋπολογισμού αυτή η θεώρηση είναι σωστή, αλλά δεν φτάνει από μόνη της γιά να προσδιορίσει το αντικείμενο. Είναι κάπως σαν να λές “δεν ξέρω τι είναι ο Δημοτικός αθλητισμός, ξέρω την τιμή του μονάχα”. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι Δήμαρχοι αυτό μόνο ξέρουν!

Μερικοί λαμπροί δημοσιοσχεσίτες δήμαρχοι βέβαια ορίζουν ως Δημοτικό αθλητισμό κάθε αθλητική δραστηριότητα που γίνεται μέσα στα όρια του Δήμου τους από οποιονδήποτε, είτε έχει ο Δήμος κάποια συμβολή σε αυτήν είτε όχι, αλλά αυτοί είναι επί της ουσίας απείρως χειρότεροι από τους προηγούμενους.

Οπότε θα πρέπει να χωρίσουμε τις ουσιωδώς διαφορετικές πτυχές του Δημοτικού αθλητισμού, γιά να ξέρουμε τουλάχιστον γιά ποιό πράγμα μιλάμε. Σε κάθε Δήμο υπάρχουν και λειτουργούν κάποιοι αθλητικοί σύλλογοι διαφόρων αθλημάτων, που δεν ανήκουν στον Δήμο, δεν υπάγονται στον Δήμο, αλλά που πολύ συχνά εξαρτώνται από τον Δήμο με έναν ή περισσότερους τρόπους. Οι αθλητικοί σύλλογοι αυτοί κάνουν αγωνιστικό αθλητισμό, συμμετέχουν δηλαδή στα αντίστοιχα πρωταθλήματα των ομοσπονδιών των αθλημάτων που καλλιεργούν, οπότε στη δύναμή τους είναι πιθανό να έχουν κάποιους αθλητές υψηλού επιπέδου, μερικές φορές ακόμα και αθλητές διεθνούς επιπέδου. Βεβαίως οι σύλλογοι αυτοί εγγράφουν στη δύναμή τους κάθε παιδί που θα θελήσει να ασχοληθεί με τα αθλήματα που καλλιεργούν, οπότε μόνο ένας μικρός αριθμός των αθλητών ενός αθλητικού συλλόγου φτάνει να διεκδικεί με αξιώσεις κάποια εθνική έστω διάκριση. Με τον τρόπο αυτόν οι αθλητικοί σύλλογοι αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά του αθλητισμού της χώρας, οργανωμένη κατά άθλημα σε τοπική βάση.

Οι αθλητικοί σύλλογοι δεν ανήκουν στον Δήμο γιατί δεν τους έφτιαξε συνήθως ο Δήμος, αλλά διάφοροι πολίτες που ενδιαφέρονται γιά τον αθλητισμό. Μπορεί βέβαια ένας Δήμος να φτιάξει αθλητικό σύλλογο αν θέλει, συνήθως όμως δεν το κάνει γιατί δεν χρειάζεται – αν κάποιοι κάτοικοι ενδιαφέρονται γιά ένα άθλημα φτιάχνουν σύλλογο μόνοι τους, αν δεν ενδιαφέρονται το θέμα τελειώνει εκεί. Οι αθλητικοί σύλλογοι δεν υπάγονται στον Δήμο, αφού υπάγονται αθλητικά πάντα στη σχετική αθλητική ομοσπονδία – αλλιώς δεν μπορούν να συμμετέχουν στα πρωταθλήματα. Ακόμα δηλαδή και αν φτιάξει ένας Δήμος κάποιον αθλητικό σύλλογο, αυτός θα υπαχθεί στην σχετική εθνική ομοσπονδία, ή σε περισσότερες της μίας εθνικές ομοσπονδίες, αν καλλιεργεί περισσότερα από ένα αθλήματα. Οι αθλητικοί σύλλογοι κανονικά χρηματοδοτούνται από τα μέλη τους, από την ομοσπονδία τους και καμμιά φορά εκτάκτως από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Δεν είναι λοιπόν δημοτικοί οι αθλητικοί σύλλογοι που υπάρχουν και δραστηριοποιούνται μέσα στα όρια ενός Δήμου, αλλά που πολύ συχνά μπορεί να εξαρτώνται από τον Δήμο με έναν ή περισσότερους τρόπους, που θα τους δούμε την επόμενη βδομάδα.