Αντιλήψεις
Η Ματιά της Ελένης
Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 10 Σεπτεμβρίου 2006
Αντιλήψεις
Οι άνθρωποι δεν αντιδρούν στην πραγματικότητα, αλλά στην αντίληψη που έχουν γιά την πραγματικότητα. Συνήθως αυτό δεν αποτελεί ιδιαίτερο πρόβλημα, γιατί συνήθως αυτά τα δύο δεν απέχουν τόσο πολύ μεταξύ τους. Αν όμως συμβεί να απέχουν, τότε γίνεται το έλα να δεις.
Πολλοί παρατήρησαν από νωρίς ότι ήταν πολύ μεγάλη ατυχία γιά την Εθνική ομάδα μπάσκετ το γεγονός ότι θα έπρεπε να συναντηθεί με την Εθνική ομάδα των ΗΠΑ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα φέτος πριν από τον τελικό, γιατί θεωρούσαν ότι δεν γίνεται με τίποτα να νικήσουμε τους Αμερικανούς. Αποδείχτηκε ότι μπορούσαμε να νικήσουμε μιά χαρά τους Αμερικανούς, αλλά η αρχική διαπίστωση γιά τον ακατάλληλο χρόνο της συνάντησης αποδείχτηκε περίεργως σωστή!
Ο αγώνας της Εθνικής Ελλάδας με την Εθνική ΗΠΑ ήταν περίεργος σε δύο σημεία. Το πρώτο σημείο είναι ότι πριν τον αγώνα, όλοι θεωρούσαν την έκβασή του σίγουρη – θα κέρδιζαν οι Αμερικανοί. Με αυτό δεδομένο, το πραγματικό θαύμα σε αυτόν τον αγώνα είναι το γεγονός ότι η ομάδα μας έπαιξε γιά να κερδίσει, θεωρώντας ότι αν θες να βρεις τα όρια του δυνατού, θα πρέπει να ξεκινήσεις επιδιώκοντας το αδύνατο. Βέβαια αυτό που όλοι θεωρούσαν αδύνατο δεν ήταν, όπως απέδειξε το τελικό αποτέλεσμα.
Το δεύτερο περίεργο όμως στον αγώνα της Ελλάδας-Αμερικής εκδηλώθηκε αφού τελείωσε ο αγώνας. Εχοντας κερδίσει η Εθνική μας δεν μπόρεσε να πιστέψει ότι κέρδισε, ενώ έχοντας χάσει οι Αμερικανοί επίσης δεν μπόρεσαν να πιστέψουν ότι έχασαν! Δηλαδή και οι δύο ομάδες έπαθαν σοκ. Το σοκ αυτό αποδείχτηκε σωτήριο γιά τους Αμερικανούς, αφού είχε σαν αποτέλεσμα να κερδίσουν την Αργεντινή και να πάρουν τουλάχιστον το χάλκινο μετάλλιο, προκάλεσε όμως απόλυτη παράλυση στην Εθνική μας, που έχοντας πετύχει τον απόλυτο θρίαμβο και συνειδητοποιώντας ότι μπορούσε πιά να κατακτήσει το χρυσό, κατέρρευσε ψυχολογικά!
Οταν οι διεθνείς μας έπαιζαν εναντίον των Αμερικανών, δεν ένοιωθαν καμμία ψυχολογική πίεση, αφού κανένας δεν μπορεί να σε κατηγορήσει γιά τίποτα άμα χάσεις στο μπάσκετ από την Αμερική. Αντε όμως μετά να παίξεις με την Ισπανία! Η Ισπανική ομάδα είναι πολύ καλή, οπότε το παιχνίδι δεν είναι της πλάκας. Η Ισπανική ομάδα όμως παίζεται, οπότε αν χάσεις τον αγώνα δεν έχεις κανένα αυτόματο ελαφρυντικό. Βέβαια οι Ισπανοί αποδείχτηκαν πολύ γρήγοροι, με πολύ καλή άμυνα, σχετικά εύστοχοι και κυρίως πολύ καλά διαβασμένοι γιά τις τακτικές που εφαρμόζει η Εθνική Ελλάδας, δεν ήσαν όμως αντικειμενικά ανίκητοι.
Αν είχαμε φτάσει στον τελικό με αντίπαλο την Αμερική και χάναμε από τους Αμερικανούς, θα παίρναμε το ασημένιο μετάλλιο και θα νιώθαμε όλοι μιά χαρά. Τώρα που κερδίσαμε τους Αμερικανούς πριν τον τελικό και στη συνέχεια χάσαμε στον τελικό από την Ισπανία, πήραμε το ίδιο ακριβώς ασημένιο μετάλλιο, αλλά όλοι νοιώθουμε περίεργα. Τώρα μας έρχεται κάτι σαν κλαυσίγελως, κλάμα γιατί χάσαμε το χρυσό, αλλά και μία βαθιά χαρά που εμείς κερδίσαμε τους Αμερικανούς! Θα μπορούσαν άραγε οι Ισπανοί να είχαν κερδίσει τους Αμεριακνούς; Ποιός ξέρει!
Αν θέλετε πάλι να νοιώσετε καλύτερα, δείτε την όλη υπόθεση με την Αμερικανική ματιά: Δεν είναι μονάχα ότι μία Ευρωπαϊκή ομάδα καταφέρνει να τους κερδίσει, αλλά μετά υπάρχει και μία δεύτερη Ευρωπαϊκή ομάδα, που κερδίζει άνετα αυτούς που τους κέρδισαν!
Τι ήταν όμως σημαντικότερο, να κερδίσουμε τους Αμερικανούς ή να πάρουμε το χρυσό; Ισχυρίζομαι ότι σημαντικότερο ήταν να κερδίσουμε τους Αμερικανούς. Πρίν την 1η Σεπτεμβρίου 2006 υπήρχε μία ομάδα στον πλανήτη που όλοι ξέραμε ότι δεν θα την κερδίζαμε ποτέ. Σήμερα δεν υπάρχει. Ετσι χτίζονται οι αθλητικές παραδόσεις.
