Ελα μωρέ τώρα…

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 29 Ιανουαρίου 2006

Ελα μωρέ τώρα…

Ευκολα διαπιστώνει κανείς ότι, στην Ελλάδα τα αθλήματα που σχετίζονται με το νερό έχουν πέραση. Είτε στην πισίνα είτε στη θάλασσα, είτε με μαγιό είτε με πλωτό, με πανί και με κουπί, οι Ελληνες τουλάχιστον ενδιαφέρονται και ασχολούνται. Αν σταθείς σε μία παραλία με βραχάκια το καλοκαίρι και δεις τα παιδιά να παίρνουν σειρά γιά να βουτήξουν, θα πεις ότι αυτά τα παιδιά χρειάζονται καταδυτήρια. Κάπως έτσι την έπαθε και το υπουργείο. Εννιά καταδυτήρια έφτιαξε και τα μοίρασε σε όλη τη χώρα γιά να αθλούνται στις καταδύσεις οι Ελληνες. Εννιά τα καταδυτήρια, εννιά σε όλη τη χώρα και τα ενεργά σωματεία που ασχολούνται με το άθλημα! Μεταξύ τους τα εννιά σωματεία συγκεντρώνουν 150 αθλητές στα χαρτιά, που στην πράξη είναι το πολύ 60 όλοι κι όλοι! Κατά μέσο όρο δηλαδή 6-7 αθλητές ανά καταδυτήριο, που δεν μπορεί, πρέπει να αξίζει κάποιας αναφοράς στο βιβλίο Γκίννες. Βέβαια στους μικρούς αριθμούς οι μέσοι όροι δεν αποτυπώνουν ακριβώς την πραγματικότητα, αφού στη Πάτρα, στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο, στη Κομοτηνή και στη Ρόδο υπάρχουν μεν καταδυτήρια, δεν υπάρχουν όμως σωματεία που να καλλιεργούν το άθλημα. Μην φανταστείτε όμως ότι αυτή η απόκλιση δημιουργεί ιδιαίτερο συνωστισμό στα υπόλοιπα καταδυτήρια της χώρας, κάθε άλλο.

Οι καταδύσεις είναι ένα τεχνικό άθλημα, που αν και γίνεται στο νερό, μοιάζει πολύ με το άθλημα της ακροβατικής γυμναστικής. Απαιτεί από τον αθλητή ευελιξία, οπότε συνίσταται να το ξεκινάει κανείς σε μικρή ηλικία, ιδανικά από 5-6 ετών. Οι μικροί αθλητές ξεκινούν κάνοντας τραμπολίνο έξω από το νερό και πλατσουρίζοντας από τον βατήρα. Το άθλημα χρειάζεται σε όλες τις ηλικίες τον κατάλληλο συνδυασμό ασκήσεων έξω από το νερό και καταδύσεων από βατήρα. Αν δει κανείς αυτά τα χαρακτηριστικά του αθλήματος των καταδύσεων, καταλαβαίνει ότι προσφέρεται ιδιαίτερα στις απαιτήσεις του σύγχρονου Ελληνα γιά τα παιδιά του. Το άθλημα θεωρείτα ακριβό επειδή χρειάζεται εξιδικευμένα καταδυτήρια, που είναι σχετικά ακριβές κατασκευές, αλλά αυτό είναι το μοναδικό πρόβλημα που έχουμε ήδη λυμένο στην Ελλάδα!

Που κολλάμε λοιπόν; Στην άγνοια! Αγνοια του κόσμου γιά τις δυνατότητες του αθλήματος, αλλά και άγνοια των υπευθύνων γιά το πως θα μπορούσαν να ενημερώσουν αποτελεσματικά τον κόσμο. Τα σωματεία κολύμβησης που υπάρχουν σε όλη τη χώρα δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν στις καταδύσεις. Εχουν μείνει στο “έλα μωρέ τώρα”. Η ομοσπονδία κολύμβησης θα προτιμούσε να αξιοποιούνται τα καταδυτήρια, αφού υπάρχουν. Οι επανειλημμένες κρούσεις όμως της ομοσπονδίας στα σωματεία που έχουν καταδυτήρια μέσα στα πόδια τους, να φτιάξουν τμήματα καταδύσεων και να αναπτύξουν το άθλημα, πέφτουν σε βουλωμένα αφτιά. Υπάρχει βέβαια το κίνητρο των διεθνών διακρίσεων, που συνήθως κινητοποιεί τις διοικήσεις, αλλά εδώ που τα λέμε, γιά τον κόπο που έβαλε στο άθλημα η ομοσπονδία, έχει πάει περίφημα, οπότε ίσως νομίζει ότι μπορεί να συνεχίσει έτσι. Περιέργως ίσως και να μπορεί, αφού διαθέτει ήδη δύο πολλά υποσχόμενους νέους αθλητές, τον Αλέξανδρο Μάνο και τον Μιχάλη Τζίφα, που δεν αποκλείεται να δώσουν στο μέλλον συνέχεια σε όσα πέτυχαν ο Μπίμης και ο Συρανίδης. Χάνουν όμως έτσι οι νέοι την δυνατότητα να ασχοληθούν με ένα άθλημα συναρπαστικό. Ισως αυτό που δεν μπορεί να προσφερθεί αποτελεσματικά από πάνω, να μπορεί να πάρει μπρός από κάτω. Φτάνει να καταλάβουν οι γονείς ότι η δυνατότητα των καταδύσεων γιά τα παιδιά τους υπάρχει μέσα στα πόδια τους, αν θελήσουν οι ίδιοι να την ζητήσουν!