Η ανάδυση των καταδύσεων

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 22 Ιανουαρίου 2006

Η ανάδυση των καταδύσεων

Την εποχή που κολυμπούσα αγωνιστικά, θυμάμαι ότι το άθλημα των καταδύσεων ήταν το αποπαίδι της τότε κολυμβητικής ομοσπονδίας. Η κολύμβηση και η υδατοσφαίριση έκλεβαν πάντα την παράσταση στον υγρό στίβο. Είχαμε βέβαια όλοι τότε έλλειψη αγωνιστικών και προπονητικών χώρων, αφού οι πισίνες ήσαν λιγοστές, αλλά καταδυτήρια υπήρχαν μόνο δύο. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα των καταδύσεων εκείνη την εποχή ήταν ότι, κανείς δεν έπαιρνε το άθλημα στα σοβαρά. Κάθε συζήτηση περί καταδύσεων που θυμάμαι από εκείνη την εποχή έκλεινε πολύ γρήγορα με τη φράση “έλα μωρέ τώρα, καταδύσεις…”.

Οι παράγοντες εκείνης της εποχής δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ποτέ, ότι θα έφτανε στιγμή που δύο Ελληνες καταδύτες θα ανέβαιναν στο ψηλότερο Ολυμπιακό βάθρο, όπως έκαναν οι Μπίμης και Συρανίδης πριν 17 μήνες. Εδώ δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα ούτε οι σημερινοί παράγοντες του αθλήματος! Η αλήθεια είναι ότι οι δύο αθλητές μας κατέβηκαν στους αγώνες διεκδικώντας με αξιώσεις μονάχα την 4^η θέση, αλλά η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς – όταν βέβαια οι ίδιοι είναι καλά προετοιμασμένοι. Βέβαια το να είσαι προετοιμασμένος να διεκδικήσεις με αξιώσεις 4^η θέση σε Ολυμπιακούς αγώνες είναι ολόκληρος άθλος από μόνος του! Στο σημείο αυτό μπορεί να περιμένετε να εκθειάσω την μοναχική και ηρωϊκή προσπάθεια των δύο αθλητών, που μόνοι τους και με τη βοήθεια των προπονητών τους κατάφεραν αβοήθητοι αυτό που κανείς δεν περίμενε κλπ. κλπ., αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο ηρωισμός των δύο αθλητών είναι δεδομένος, το ίδιο και η πολύτιμη βοήθεια των δύο προπονητών τους, του ομοσπονδιακού Πέτρου Φυρίγου, που προπονεί τον Θωμά Μπίμη και του Γιούρι Αρταμόνωφ, που προπονεί τον Νίκο Συρανίδη. Η πολιτεία όμως και η κολυμβητική ομοσπονδία δεν ήσαν απούσες, μόνο που η ανεκτίμητη παρουσία τους ήταν κάπως σουρρεαλιστική.

Η πολιτεία πρώτα-πρώτα έβαλε σε αυτήν την υπόθεση τα μπετά. Οχι, δεν θεμελίωσε το άθλημα, έκτισε όμως καταδυτήρια. Πολλά καταδυτήρια. Καλά καταδυτήρια. Καταδυτήρια να φάνε και οι κότες. Υπάρχουν τώρα τρία καταδυτήρια με βατήρα 10 μέτρων, στο ΟΑΚΑ, στον Αγιο Κοσμά και στην Πάτρα. Υπάρχουν ακόμα καταδυτήρια με χαμηλότερους βατήρες στη Γλυφάδα, στη Θεσσαλονίκη, στον Βόλο, στα Τρίκαλα, στη Ρόδο και στην Κομοτηνή. Ετσι το δεύτερο μεγαλύτερο πρόβλημα των καταδύσεων, η έλλειψη προπονητικών χώρων λύθηκε. Δυστυχώς δεν λύθηκε το πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα των καταδύσεων, το “έλα μωρέ τώρα”.

Ενώ η πολιτεία έκτιζε, η κολυμβητική ομοσπονδία αξιοποιούσε τις προσφερόμενες εγκαταστάσεις όσο μπορούσε, δηλαδή λιγάκι. Φρόντισε βέβαια η κολυμβητική ομοσπονδία γιά την Ολυμπιακή προετοιμασία των καταδύσεων στο μέτρο του δυνατού, αλλιώς δεν θα υπήρχε το μετάλλιο των Μπίμη και Συρανίδη. Αντικειμενικά οι καταδύσεις ήρθαν τέταρτες στις προτεραιότητες της ομοσπονδίας, δηλαδή μετά την υδατοσφαίριση, την κολύμβηση και την συγχρονισμένη κολύμβηση, αφού ο αριθμός των αθλουμένων και οι λογικά αναμενόμενες πιθανότητες Ολυμπιακής διάκρισης εκεί τοποθετούσαν τις καταδύσεις. Βέβαια οι καταδύτες μας δεν γλίτωσαν την συνήθη διετή καθυστέρηση της πληρωμής των μισθών τους, αλλά τουλάχιστον πληρώθηκαν όλα τα οφειλόμενα αμέσως μετά το Ολυμπιακό μετάλλιο. Βέβαια δεν έχουν ξαναπληρωθεί από τότε, αλλά ας είμαστε λογικοί, δεν έκλεισε ακόμα διετία! Θα περίμενε κανείς ότι μετά το μετάλλιο, κάτι θα άλλαζε στις καταδύσεις. Την άλλη βδομάδα θα δούμε γιατί όχι.