Ισλαμικός αθλητισμός

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 16 Οκτωβρίου 2005

Ισλαμικός αθλητισμός

Οπως λέμε τετράγωνος κύκλος. Το γειτονικό μου “Αριστερό εξτρέμ” έθεσε ένα πολύ σημαντικό θέμα την προηγούμενη βδομάδα, σχολιάζοντας την απόφαση της Ιρανικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου να τιμωρεί με αποκλεισμό όσους ποδοσφαιριστές “εμφανίζονται με δυτικό λούκ, όπως στιλ μαλλιών, στενά ρούχα, αθλητικές μπλούζες με λογότυπο και σήματα δυτικών εταιριών”. Σε ότι αφορά τους λογότυπους και τα σήματα, μπορεί η απαγόρευση να αφορά κυρίως την προστασία των δικαιωμάτων της χορηγού εταιρίας Puma. Εκείνα τα “στιλ μαλλιών” και “στενά ρούχα” όμως κρύβουν πίσω τους μεγάλο καϋμό.

Η επικρατούσα στο Ιράν – και όχι μόνο – ερμηνεία της ισλαμικής θρησκείας δεν έχει κάποια αντίρρηση επί της αρχής με τον αθλητισμό, έχει όμως πολύ μεγάλο πρόβλημα με το ανθρώπινο σώμα ως τέτοιο. Ωρες ώρες κάποιοι κληρικοί του ισλάμ δείχνουν να θεωρούν το γεγονός και μόνο ότι ο άνθρωπος έχει σώμα ορατό στους συνανθρώπους του ως προπατορικό αμάρτημα. Ετσι καταλήγουν ότι ο άνθρωπος πρέπει κατά το δυνατόν να κρύβει το σώμα του κάτω από άφθονο και επαρκή ρουχισμό. Αυτά ισχύουν ακόμα και γιά το περίγραμμα του σώματος, ακόμα και γιά τους άντρες, οπότε οι Ιρανοί ποδοσφαιριστές δεν επιτρέπεται να φοράνε ούτε καν “στενά ρούχα”. Το πρόβλημα βέβαια φτάνει στον παροξυσμό όταν μιλάνε γιά το γυναικείο σώμα. Αυτό δεν πρέπει να φαίνεται καν, οπότε αν δεν μπορεί να μένει μόνιμα κλεισμένο στο σπίτι, οφείλει να καλύπτεται από την κορυφή μέχρι τα νύχια με ύφασμα μέχρι εξαφανίσεως. Εφόσον πληρούνται αυτοί οι όροι, η αυστηρή ερμηνεία της ισλαμικής θρησκείας δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με τον αθλητισμό!

Το πρόβλημα είναι βέβαια ότι ο αθλητισμός είναι – εξ ορισμού – κάτι που κάνουν οι άνθρωποι με το σώμα τους. Αν κάποιος θελήσει να εξαφανίσει αυτό το σώμα, τότε θα έχει εξαφανίσει και τον αθλητισμό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι αρχαίοι Ελληνες, που δεν είχαν κανένα πρόβλημα με το σώμα τους, θεωρούσαν απόλυτα φυσικό να αγωνίζονται οι αθλητές γυμνοί, έτσι ώστε η αθλητική δράση να μην παρεμποδίζεται από άσχετα πράγματα (π.χ. ρούχα). Δεν είναι βέβαια τυχαίο και το γεγονός ότι ο Χριστιανισμός, θρησκεία που έχει κοινές καταβολές με το Ισλάμ και που μοιράζεται μαζί του την αποστροφή προς το ανθρώπινο σώμα, φρόντισε, μόλις μπόρεσε, να απαγορεύσει τους αρχαίους αγώνες. Αιώνες διαμάχης γιά την ελευθερία συνείδησης οδήγησαν τη Δύση σε ένα modus vivendi: καθένας λέει τα δικά του και η κάθε Puma φτιάχνει ελαφριά ρούχα που σου επιτρέπουν, αν και ντυμένος, να αθλείσαι χωρίς να ενοχλείσαι από τα ρούχα σου.

Οι αγιατολλάχ όμως επιδίδονται με ζήλο σε μία άλλη αγαπημένη ενασχόληση των αρχαίων Ελλήνων, την προσπάθεια να τετραγωνίσουν τον κύκλο: πως μπορούν οι άνθρωποι να αθλούνται χωρίς να φαίνονται. Στον αντρικό αθλητισμό το αποτέλεσμα είναι απλά γελοίο, στο πνεύμα της απόφασης της Ιρανικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου. Γιά τον γυναικείο αθλητισμό όμως η προσέγγιση υπήρξε πολύ συστηματικότερη. Τα διάφορα αθλήματα έγιναν αντικείμενο εμβριθούς θεολογικής ανάλυσης, κατά την οποία διαπιστώθηκε ότι πράγματι, μία γυναίκα με μπούργκα δεν μπορεί να παίξει μπήτς βόλλεϋ! Διά της μεθόδου του αποκλεισμού οι πάνσοφοι γνώστες της Θείας βουλήσεως κατάφεραν να βρούν ένα Ολυμπιακό άθλημα που να ταιριάζει στην γυναικεία φύση, τη σκοποβολή! Πάλι καλά που δεν πρότειναν στη ΔΟΕ την καθιέρωση ισλαμοπρεπέστερων αθλημάτων γιά τις γυναίκες, όπως ο δρόμος των 100 μέτρων μετά μπούργκας…