Η βιτρίνα

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 11 Απριλίου 2001

Η βιτρίνα του Αθλητισμού είναι το μόνο θέμα που ενδιαφέρει πραγματικά τη κυβέρνηση, τη σημερινή και όλες τις προηγούμενες. Ας ήξεραν τουλάχιστον πως φτιάχνεται μιά καλή βιτρίνα…

Ολοι μας βλέπουμε τον αθλητή να αγωνίζεται, να καταβάλλει τη μέγιστη προσπάθεια και μεσα σε λίγα λεπτά ή και λίγα δευτερόλεπτα να υπερισχύει των αντιπάλων του, να κάνει ρεκόρ, να κερδίζει. Πόσοι σκέφτονται πόσα χρόνια σκληρής δουλειάς βρίσκονται πίσω από αυτά τα λίγα λεπτά; Το ξέρουν σίγουρα οι αθλητές και οι προπονητές τους. Το ξέρουν οι οικογένειες και οι φίλοι των αθλητών. Το ξέρουν πολλοί φίλαθλοι. Αλλά το Υφυπουργείο και η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού τι δουλειά έχουν να ασχολούνται με τέτοια θέματα;

Και άντε να καταλάβει κανείς τους ότι πρώτα προπονούμαστε και μετά αγωνιζόμαστε. Πως να τους εξηγήσεις όμως ότι οι μεγάλες διεθνείς διακρίσεις θέλουν και τη κατάλληλη ψυχολογία του αθλητή; Ποιός θα τους πεί ότι αν δεν έχει ο αθλητής την άνεση που δίνει μόνο η πείρα από μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις δεν θα μπορέσει να πιάσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του τη κρίσιμη στιγμή του κρίσιμου αγώνα;

Δεν πρέπει λοιπόν να μας προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως όταν πρόσφατα η Ομοσπονδία του Ταε κβο ντο ζήτησε χρήματα γιά να συμμετάσχουν οι αθλητές μας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων – Νεανίδων που έγινε στη Παμπλόνα της Ισπανίας στις 3-8 Απριλίου το υπουργείο αντιμετώπισε το θέμα σα μιά περιττή πολυτέλεια.

Ολοι θυμόμαστε τον Μιχάλη Μουρούτσο που κέρδισε στο Σίδνεϋ το Χρυσό μετάλλιο που δεν περίμενε κανείς – κανείς δηλαδή από όσους δεν ήξεραν τη σοβαρή δουλειά που κάνει χρόνια τώρα η Ομοσπονδία Ταε κβο ντο, αλλά και τον Αλέξανδρο Νικολαίδη, που πάνω στη κρίσιμη φάση του αγώνα έσπασε το πόδι του στη πιό σπαρακτική στιγμή της Ελληνικής συμμετοχής στο Σίδνεϋ.

Οσοι ασχολούμαστε ξέρουμε τον Θανάση Πραγαλό, τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Ταε κβο ντο. Παλιός πρωταθλητής ο ίδιος είναι από τους πιό άξιους αθλητικούς παράγοντες που έχει η χώρα, και ο μόνος Ελληνας που είναι και πρόεδρος της αντίστοιχης Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας.

Ε και τι έγινε; Σιγά μη καταλάβει το Υφυπουργείο και η ΓΓΑ από τέτοια. Τελικά οι αθλητές μας πήγαν στην Ισπανία γιατί κάποιοι άνθρωποι έβαλαν το χέρι στη τσέπη αναβιώνοντας τις παλιές καλές παραδόσεις του Ελληνικού Αθλητισμού.

Βέβαια όλοι ξέρουμε στις τυχόν διεθνείς διακρίσεις των αθλητών μας ποιός σπεύδει πρώτος να βγάλει ένα δεκάρικο λόγο…

Και όμως το θέμα δεν είναι πολύ δύσκολο. Πρώτα προπονούμαστε, μετά αγωνιζόμαστε, και αγωνιζόμενοι σε όλο και ψηλότερη κλάση αποκτούμε τη πείρα και την άνεση που χρειάζεται γιά να διακριθούμε. Μετά – και μόνο μετά – κερδίζουμε τις μεγάλες διεθνείς διακρίσεις. Απλό δεν είναι κύριε υφυπουργέ;