Σαν τα χιόνια…

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 13 Φεβρουαρίου 2005

Σαν τα χιόνια…

Σκέβρωσε η Νέα Δημοκρατία τόσα χρόνια στην αντιπολίτευση. Την παλιά εποχή του “κράτους της Δεξιάς” δεν υπήρχε περίπτωση να κυβερνάει ένα χρόνο και να μην έχει πάρει ακόμα τον έλεγχο της πλειοψηφίας των αθλητικών ομοσπονδιών. Στις μέρες μας όμως, κάτι που έγιναν κεντρώοι οι νεοδημοκράτες, κάτι που το ΠΑΣΟΚ έχει φτιάξει ένα γερό πλέγμα εξουσίας στον χώρο, κάτι που οι διεθνείς ομοσπονδίες υπερασπίζονται πιά δυναμικά την ανεξαρτησία των αθλητικών ομοσπονδιών απέναντι στις κυβερνήσεις, φτάσανε “τα δικά τους παιδιά” και τα παιδιά του γείτονα να μοιράζονται σχεδόν στα ίσια την εξουσία στις αθλητικές ομοσπονδίες.

Ισως το πραγματικό πρόβλημα γιά τη Νέα Δημοκρατία να μη βρίσκεται τόσο στο γεγονός ότι έγιναν κεντρώοι, όσο στο ότι δεν έγιναν αρκετά κεντρώοι αρκετά γρήγορα. Ετσι το Υπουργείο ξεκίνησε πρίν λίγους μήνες την προσπάθεια γιά την κατάληψη των πράσινων ομοσπονδιών με μία σειρά από κατά μέτωπο επιθέσεις, που οι έμπειροι και άριστα δικτυωμένοι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ δεν δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα να αποκρούσουν.

Κάποια στιγμή το Υπουργείο κατάλαβε ότι χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις και δεν θέλεις να το φιλήσεις, μπορείς να το σφίξεις βάζοντάς του και κάτι στην παλάμη, έτσι που να κάνετε και οι δύο λίγο πολύ τη δουλειά σας. Ηρεμα, πολιτισμένα, κεντρώα πράγματα. Οι ιστορικές καταβολές των νεοδημοκρατών τους έκαναν να παραβλέψουν ότι το “κέντρο” έχει μία βασική ιδιομορφία, προσδιορίζεται πάντα από τα δύο άκρα που το περιβάλλουν. Οταν τα δύο άκρα είναι ισχυρά και δυναμικά, γίνεται και το κέντρο δυναμικό. Οταν το ένα άκρο επικρατήσει, γίνεται αυτό από μόνο του κέντρο. Οταν τα δύο άκρα συγκλίνουν, τότε όλοι κέντρο γίνονται. Πολλοί νεοδημοκράτες θα ήθελαν να βρίσκονται στη δεύτερη περίπτωση, βρίσκονται όμως στην τρίτη. Οταν μαζεύονται όλοι στο κέντρο, δεν έχουν νόημα οι μετωπικές επιθέσεις. Οι διαφορές αφορούν πρόσωπα κυρίως, οπότε λύνονται με ένα συνδυασμό διαπραγματεύσεων και πισώπλατων μαχαιρωμάτων.

Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να μην κατάφερε με τις μετωπικές επιθέσεις να πάρει από το ΠΑΣΟΚ τις διοικήσεις στην πλειοψηφία των αθλητικών ομοσπονδιών, με το δούναι και λαβείν όμως κατάφερε κάποιες ΠΑΣΟΚικές ομοσπονδίες να εκλέξουν νεοδημοκράτες αντιπροσώπους γιά την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή. Κατάφερε ακόμα να πετύχει τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ γιά τον πρόεδρο της ΕΟΕ στο πρόσωπο του μεγάλου σπόρτσμαν και καναλάρχη κ. Μίνωα Κυριακού.

Εριξε και ένα πισώπλατο δημιουργώντας τέσσερεις νέες ομοσπονδίες χειμερινών αθλημάτων, που αποσπάστηκαν από την ομοσπονδία παγοδρομιών και που έχουν φυσικά νεοδημοκρατικές διοικήσεις. Στα 28 αθλήματα του θερινού ολυμπιακού προγράμματος υπάρχουν ήδη 28 Ελληνικές ομοσπονδίες, που δημιουργήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ ενόψη των αγώνων του 2004. Τα 7 χειμερινά ολυμπιακά αθλήματα αντιθέτως συγκεντρώνονται σε δύο μονάχα ομοσπονδίες, χιονοδρομιών (που έχει και το δίαθλο και ελέγχεται από το ΠΑΣΟΚ) και παγοδρομιών, που εκπροσωπούσε τα 4 αθλήματα που τώρα ανεξαρτητοποιήθηαν.

Ετσι ξέσπασε το σκάνδαλο με τις “νεράϊδες του πάγου”, που προκάλεσαν την αποχώρηση των περισσοτέρων εκπροσώπων ομοσπονδιών που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ από την ολομέλεια της ΕΟΕ. Πως μπορεί δηλαδή ο κ. Φούρας, που εκπροσωπεί το λαοφιλέστατο στην Ελλάδα άθλημα του μπέϊζμπολ, να καθήσει στο ίδιο τραπέζι με τον κ. Δεληγιάννη, που εκπροσωπεί το ανύπαρκτο λούτζ, γιά να βγάλουν μαζί πρόεδρο της ΕΟΕ τον κ. Κυριακού, εκπρόσωπο του αθλήματος που παθιάζει τους Ελληνες όσο κανένα άλλο, του χόκεϋ επί χόρτου;