Η κόκκινη κάρτα
Η Ματιά της Ελένης
Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 15 Φεβρουαρίου 2004
Η κόκκινη κάρτα
Οταν το 1996 αναλάμβανε την πρωθυπουργία της χώρας ο κ. Σημίτης κανείς δεν περίμενε ότι επί των ημερών του τα περί τον αθλητισμό πράγματα θα περάσουν στο επίκεντρο της δημόσιας ζωής. Κανείς δεν περίμενε βέβαια τότε ότι θα αναλάβουμε τη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, ενώ κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το αλισβερίσι που θα ακολουθούσε μετά την ανάληψη.
Συνέβη όμως. Οι 28οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004 είναι οι αγώνες του Κώστα Σημίτη. Σε πρώτη φάση δοξάστηκε γιά την ανάληψή τους, στη συνέχεια επικρίθηκε γιά τον χειρισμό της προετοιμασίας τους και στο τέλος δεν μπόρεσε να αντέξει η κυβέρνησή του τις οικονομικές συνέπειες της σπατάλης τους. Φεύγει από την πρωθυπουργία αφήνοντας τους αγώνες στον επόμενο πρωθυπουργό σαν καυτή πατάτα.
Είναι δεδομένο ότι η κατάσταση της οικονομίας βαραίνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στις εκλογικές προοπτικές του ΠΑΣΟΚ. Είναι δεδομένο ότι η οικονομία εξανάγκασε τον κ Σημίτη να εγκαταλείψει άρον άρον την πρωθυπουργία. Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε μιά ασυνήθιστη οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα· γρήγοροι ρυθμοί ανάπτυξης με ταυτόχρονη αύξηση της ανισότητας. Μεγάλες εισροές κοινοτικών πόρων που εισέρρευσαν σε λίγες μονάχα τσέπες. Γιατί όμως; Πως δεν κατάφερε το ΠΑΣΟΚ να μοιράσει κάτι από όλα αυτά τα λεφτά και στους μη προνομιούχους; Πως κατάφερε το ΠΑΣΟΚ, μέσα σε ένα τέτοιο πακτωλό χρημάτων, να δημιουργήσει τόση δυσαρέσκεια στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του;
Ισχυρίζομαι ότι τον κ. Σημίτη τον έφαγαν οι Ολυμπιακοί αγώνες. Αντικειμενικοί οικονομικοί λόγοι επέβαλαν στη κυβέρνηση μιά πολιτική μεγάλων έργων, φέρνοντας μαζί και τη διαφθορά που συνοδεύει συνήθως τέτοια πράγματα στην Ελλάδα, άλλα ήταν η διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων που έβγαλε κάθε φρένο από την πορεία αυτή.
Οι αγώνες της Αθήνας σχεδιάστηκαν από και γιά τους εργολάβους. Τα Ολυμπιακά έργα προγραμματίστηκαν σε μιά κλίμακα που δεν υπαγορεύτηκε από την ανάγκη της διοργάνωσης, αλλά από την ανάγκη των εργολάβων να χτίζουν. Δεν αξιοποιήθηκε η δυνατότητα που υπήρχε να καλυφτούν πολλά αθλήματα με προσωρινές λυόμενες εγκαταστάσεις, στην Αθήνα όλα χτίστηκαν γιά να είναι μόνιμα. Ακόμα και εκεί που οι αθλητικές εγκαταστάσεις ήσαν έτοιμες, όπως στις εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού σταδίου στο Μαρούσι, μπήκαν μπροστά άχρηστα και περιττά έργα γιά να κερδίσουν οι εργολάβοι. Με πρόφαση τους Ολυμπιακούς αγώνες ξεκίνησε ένα όργιο οικοδόμησης στο λεκανοπέδιο εφάμιλλο της περίφημης επταετίας Καραμανλή, μόνο που αυτή τη φορά οι κερδισμένοι ήσαν πολύ λιγότεροι από τότε. Γιά να χρηματοδοτηθεί αυτή η κραιπάλη στέρεψαν οι πόροι γιά την περιφέρεια.
Η μεγάλη παγίδα όμως στην οποία έπεσε ο κ Σημίτης ήταν ακριβώς οι Ολυμπιακές προθεσμίες. Αφού ξεκίνησε αυτό το αλισβερίσι δεν μπορούσε πιά να το μαζέψει ή να το επιβραδύνει. Εφτασε να μην μπορεί να εξασφαλίσει πόρους γιά οτιδήποτε άλλο εκτός από το Ολυμπιακό όραμα των εργολάβων του, που δίνουν ρεσιτάλ πλεονεξίας ενώ εκείνος καίγεται. Ετσι στη προσπάθειά του να μην φάει άλλη κίτρινη κάρτα από την ΔΟΕ πήρε μία κανονική κόκκινη κάρτα από τον Ελληνικό λαό.
