Οι ρίζες

Στην Ελλάδα το μάθημα της Γυμναστικής καθιερώθηκε γιά πρώτη φορά στις 8 Δεκεμβρίου του 1862. 141 χρόνια και τρείς μέρες αργότερα, φέτος στις 11 Δεκεμβρίου δηλαδή, ξεκίνησε το πρώτο Εθνικό Συνέδριο Σχολικού Αθλητισμού και Φυσικής Αγωγής. Χρειάζεται κάποια άλλη ένδειξη γιά την σημασία που έδινε πάντα το Ελληνικό κράτος στον σχολικό αθλητισμό και τη φυσική αγωγή;

Δεν κατηγορώ βέβαια τον Πέτρο Ευθυμίου και τον Γιώργο Λιάνη επειδή έκαναν τώρα αυτό που θα έπρεπε να είχαν κάνει οι προκάτοχοί τους πρίν έναν αιώνα, δεν μπορεί όμως να μιλήσει κανείς σοβαρά γιά τη γυμναστική και τον αθλητισμό στο Ελληνικό σχολείο αν δεν σταθεί στο βασικότερο πρόβλημα που τα ταλάνισε, τα ταλανίζει και πιθανώς να συνεχίσει και στο μέλλον να τα ταλανίζει, την αδιαφορία.

Είναι γενική η αδιαφορία γιά τη φυσική αγωγή στην Ελλάδα, όχι μονάχα από το κράτος αλλά κυρίως από τον μέσο Ελληνα. Το όλο θέμα θεωρείται “παιχνίδι” και η εκπαιδευτική σημασία της φυσικής αγωγής χάνεται. Ο Ελληνας θεωρεί “εκπαίδευση” την απόκτηση γνώσεων. Δεν θεωρεί εκπαίδευση τη διαμόρφωση της συνολικής προσωπικότητας του μαθητή, ενώ δεν κατανοεί ότι το παιδί και ο έφηβος, εκτός από μαθητής, είναι ένας άνθρωπος σε διαδικασία σωματικής ανάπτυξης, πράγμα που δεν μπορεί να γίνει σωστά αν το παιδί μένει συνέχεια σκυμμένο πάνω από τα βιβλία ή ξαπλωμένο μπροστά από μία τηλεόραση.

Στις ηλικίες που εμείς θέλουμε τα παιδιά μας να μαζεύουν Lower και να προετοιμάζονται γιά τις εισαγωγικές εξετάσεις, η φύση θέλει να αναπτύσσουν την αερόβια ικανότητά τους. Αν δεν την αναπτύξουν τότε, δεν πρόκειται να την αναπτύξουν αργότερα. Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι φτιαγμένος γιά να κινείται. Είναι καλύτερα να το εμπεδώνουν αυτό τα παιδιά μας στην εφηβεία από τον γυμναστή του σχολείου τους παρά να το ακούνε σαράντα χρόνια αργότερα από τον καρδιολόγο.

Φυσικό επακόλουθο της φυσικής αγωγής είναι ο σχολικός αθλητισμός. Λέμε συχνά ότι ο σχολικός αθλητισμός είναι το φυτώριο του πρωταθλητισμού. Αυτό είναι αλήθεια, μας κάνει όμως συχνά να ξεχνάμε την καθαρά εκπαιδευτική σημασία του σχολικού αθλητισμού. Ο αθλητισμός βάζει τον μαθητή μπροστά στις ευθύνες του. Στον αθλητισμό ο μαθητής δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με ένα πασάλειμμα γνώσεων, δεν υπάρχει λυσάρι, δεν γίνεται αντιγραφή. Στον αθλητισμό ο καθένας είναι αυτό που κάνει. Γιά να μπορέσει να κάνει ο μαθητής αθλητισμό χρειάζεται γνώση του αντικείμενου, γνώση του εαυτού του, μάθηση που να έχει βιωθεί σαν εμπειρία της αντίδρασης του οργανισμού του στο καινούριο κάθε φορά ερέθισμα, καθώς και κατανόηση της ψυχολογίας, της τακτικής και της στρατηγικής του αγωνίσματος. Αυτά που κερδίζονται από τον αθλητισμό όμως δεν μένουν μόνο εκεί, εμποτίζουν όλη τη προσωπικότητα του μαθητή και τη διαμορφώνουν.

Είναι παρήγορο το γεγονός ότι ενώ πορευόμαστε πρός το κορυφαίο μεγαλεπήβολο αθλητικό γεγονός των Ολυμπιακών Αγώνων, η κυβέρνηση βρήκε τον χρόνο και το ενδιαφέρον να ασχοληθεί και με τις ρίζες του αθλητισμού, αν και από την εμπειρία που έχω, μετά το πρώτο Συνέδριο τέτοιου είδους, συνήθως δεν ακολουθεί ποτέ δεύτερο.