Το τίμημα της Αθανασίας (ΙI)

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 27 Ιουνίου 2001

Το τίμημα της Αθανασίας (ΙI)

Η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 1896 έγινε μέσα στα πλαίσια της αυταρέσκειας της Δυτικής Ευρώπης γιά τα λαμπρά επιτεύγματα ενός μοναδικού αιώνα που έφτανε στο τέλος του.

Οι αστοί είχαν κερδίσει κατά κράτος. Η πρώτη παγκοσμιοποίηση είχε συντελεστεί, όλος ο πλανήτης ήταν μιά σειρά από Ευρωπαϊκές αποικίες. Οι νικητές ένοιωθαν την ανάγκη να δώσουν αυτό που τους περίσσευε, την αλαζονεία τους, και να εισπράξουν σε αντάλλαγμα τον έπαινο – τον έπαινο της παλιάς τάξης, της Αριστοκρατίας. Η Αριστοκρατία της Ευρώπης έψαχνε ρόλο που να τη πείθει ότι κατά βάθος δεν άλλαξε τίποτα. Από κοντά οι δικοί μας αρχαιολάτρες αγωνιζόμενοι να πείσουν ότι είμαστε και εμείς Ευρωπαίοι έδιναν και αυτοί ότι τους περίσσευε, τη δόξα των προγόνων.

Δύσκολο το μίγμα, άργησε λίγο να πιάσει, αλλά στο τέλος έπιασε. Το Ολυμπιακό Ιδεώδες, μία δόση Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος, τρεις δόσεις Δυτικοευρωπαϊκής Αριστοκρατικής παράδοσης, και δύο δόσεις Νεοπλουτιστικής αλαζονείας. Οι Αθάνατοι. Κλεισμένοι στον γυάλινο πύργο τους κοιτούν αφ’ υψηλού το Σύμπαν. Οποιος πιστεύει ότι μπορεί να σκαρφαλώσει με τη γυάλινη καθαρότητα που έχουν οι ένοικοι του πύργου ας προσέλθει.

Κράτησε 80 χρόνια, και μετά χρεωκόπησε. Και μιά μέρα στη Μόσχα το 1980 ανέλαβε ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ να μαζέψει τα θρύψαλα. Ο ίδιος ο Σάμαρανκ είναι σαφώς προϊόν του κόσμου που έφτιαξε τον γυάλινο πύργο. Φαίνεται όμως ότι εμπνεύστηκε λιγώτερο από το Βαρώνο ντε Κουμπερτέν και περισσότερο από τον άλλο ένδοξο υπηρέτη του Ισπανικού στέμματος, τον Χριστόφορο Κολόμβο. Γιατί όπως και εκείνος, ο Σάμαρανκ ανακάλυψε την Αμερική.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν πιά υπόθεση των αστών. Η αποδοχή της Αριστοκρατίας; Μα ποιός σκοτίζεται πιά γιά την Αριστοκρατία! Σήμερα οι Αγώνες ανήκουν στους Σπόνσορες.

Ο Σάμαρανκ πάντως έλυσε το πρόβλημα που ανέλαβε να λύσει: τα ταμεία γέμισαν, οι υποψήφιες πόλεις συνωστίζονται γιά την ανάληψη της διοργάνωσης, το μέλλον είναι λαμπρό. Εφερε βέβαια το Ολυμπιακό Κίνημα “μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου”. Τα τελευταία χρόνια όταν βρέθηκε αυτός, ο Πρόεδρος των Αθανάτων, να λογοδοτεί ενώπιον του Αμερικανικού Κογκρέσσου, πρέπει να κατάλαβε πόσο μεγάλη στροφή έκανε το Ολυμπιακό Κίνημα υπό την προεδρία του. Γιατί ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε μεν την Αμερική, αλλά ο ίδιος πίστευε ως το τέλος ότι βρίσκεται κάπου κοντά στη Κίνα. Πάντως ο Σάμαρανκ έχει ένα προσόν που δεν είχε ο Κολόμβος, ξέρει πότε πρέπει να αποχωρήσει.

Ο αντικαταστάτης του Σάμαρανκ δεν θα έχει και πολλές επιλογές. Ο γιγαντισμός των Αγώνων κάνει τους σπόνσορες απαραίτητους, και οι σπόνσορες απαιτούν τον γιγαντισμό γιά να έχουν ικανοποιητικά κέρδη. Είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή.

Και το Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο; Ε Αθάνατο είναι και αυτό, δεν έχει ανάγκη.