Χόκεϋ επί χάρτου

Φαίνεται ότι οι πρόγονοί μας το ήξεραν, αφού υπάρχουν αρχαίες Ελληνικές παραστάσεις που δείχνουν ανθρώπους να παίζουν κάτι που μοιάζει με χόκεϋ. Ηρθε στην Ελλάδα από την Περσία, όπου παιζότανε τουλάχιστον από το 2000 π.Χ., είναι όμως αλήθεια ότι με τα χρόνια το χόκεϋ χάθηκε από την χώρα μας.

Πρόκειται γιά ένα άθλημα με ποιμενικές καταβολές, αφού ακόμα και το όνομά του προέρχεται από αρχαίο Γαλλικό όνομα της γκλίτσας. Με τα χρόνια η γκλίτσα έγινε το κυρτό ξύλο με το οποίο οι παίκτες του χόκεϋ σπρώχνουν και κτυπούν τη μπάλα, με στόχο να την βάλουν στο τέρμα του αντιπάλου σημειώνοντας γκόλ. Παίζεται με 11 παίκτες από τους οποίους ο ένας είναι τερματοφύλακας και ναι, θυμίζει κάπως ποδόσφαιρο, αλλά με αρκετές διαφορές.

Η μπάλα είναι μικρή και τα κτυπήματα επιτρέπονται μόνο με το ξύλο, γιά την ακρίβεια μόνο με την αριστερή πλευρά του ξύλου, που είναι ίσια, ενώ απαγορεύονται με τη δεξιά πλευρά του, που είναι κυρτή. Το αποτέλεσμα αυτής της ιδιομορφίας είναι ότι γιά να μπορούν να συντονιστούν οι παίκτες μιάς ομάδας μεταξύ τους πρέπει να είναι ή όλοι δεξιόχειρες ή όλοι αριστερόχειρες! Το παιχνίδι παίζεται σε δύο ημίχρονα των 35 λεπτών, σε γήπεδο διαστάσεων 91,40 Χ 55 μέτρων. Επειδή είναι μικρό το μπαλάκι, γιά να μην σταβώνεται ο διαιτητής να το ψάχνει, υπάρχουν δύο διαιτητές ισότιμοι μεταξύ τους, ένας γιά κάθε μισό του γηπέδου. Σουτ γιά τέρμα επιτρέπεται μονάχα μέσα από τη μικρή περιοχή και ο τερματοφύλακας – που είναι θωρακισμένος – εχει δικαίωμα μονάχα να διώξει τη μπάλα και όχι να την πιάσει.

Το άθλημα ονομάζεται χόκεϋ επί χόρτου γιά να διακρίνεται από το χόκεϋ επί πάγου, άθλημα που προέκυψε στον Καναδά όταν άρχισε να παίζεται το χόκεϋ σε παγωμένες λίμνες, στην πραγματικότητα όμως σήμερα το χόκεϋ παίζεται σε πλαστικό χλοοτάπητα, πράγμα που επιταχύνει το παιχνίδι. Το χόκεϋ επί χόρτου αναπτύχτηκε ιδιαίτερα στην Αγγλία, όπου πήρε την σημερινή μορφή του και διαδόθηκε ιδιαίτερα στις Αγγλικές αποικίες. Στην Ελλάδα επικράτησε κυρίως μία τρίτη μορφή του αθλήματος, το χόκεϋ επί χάρτου.

Το 1924 ιδρύθηκε η Ελληνική Ομοσπονδία Χόκεϋ και από τότε ως το 1967 το άθλημα καλλιεργήθηκε στη χώρα μας, αλλά δεν καρποφόρησε. Το 1989 υπήρχαν όλα κι όλα δύο σωματεία χόκεϋ στην Ελλάδα, οπότε ξεκίνησε μία μεγάλη προσπάθεια να ριζώσει το άθλημα στα πλαίσια της πρώτης Ολυμπιακής διεκδίκησης. Παρά την παράταση χρόνου που πήρε μέχρι σήμερα το άθλημα δεν κατάφερε να κινήσει αρκετό ενδιαφέρον γιά να παρουσιάσει Εθνική ομάδα Ολυμπιακού επιπέδου – το καλοκαίρι η Εθνική ανδρών έχασε 10-0 από την δεύτερη στον κόσμο Αυστραλία. Δεν έλλειψε η φροντίδα και το ενδιαφέρον, είναι όμως πολύ δύσκολο να εισάγεις ομαδικό άθλημα σε μιά χώρα με υπουργική απόφαση. Σε τέτοιες περιπτώσεις εμείς οι Ελληνες καταφεύγουμε στην ομογένεια. Με τόσους Ελληνες διάσπαρτους στις τέσσερεις γωνίες του πλανήτη, κάποιος κάπου θα παίζει καλό χόκεϋ. Βρέθηκαν πράγματι 5 άντρες και 5 γυναίκες, οπότε ελπίζουμε να έχουμε μία αξιοπρεπή παρουσία το 2004 στα τρία γήπεδα χόκεϋ στο Ελληνικό. Μετά βλέπουμε.