Εθιμα και παραδόσεις

Είναι έθιμο εδώ και δεκαετίες. Μόλις μπούμε στον τελευταίο χρόνο πρίν τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων αρχίζουν στον διεθνή τύπο οι γκρίνιες και οι προβληματισμοί γιά την επικείμενη δοργάνωση· θα προλάβουν, δεν θα προλάβουν, τι δεν θα προλάβουν, τι θα γίνει αν δεν προλάβουν, μα γιατί πήραν τους αγώνες αφού δεν προλαβαίνουν. Σε όλες τις διοργανώσεις το έθιμο τηρείται σαν σπονδή χολής στον βωμό του Δία.

Στο τέλος – ω του θαύματος – όλοι προλαβαίνουν. Το πως προλαβαίνουν είναι μία άλλη ιστορία, πάντα όμως οι Αγώνες ξεκινάνε στην ώρα τους με ένα εντυπωσιακό ταρατατζούμ – τη τελετή έναρξης – που πάντα πάει καλύτερα από την υπόλοιπη διοργάνωση, δίνοντας στους γκρινιάρηδες την ευκαιρία να εκφράσουν με χαρά την έκπληξή τους που παρά τις ενδείξεις περί του αντιθέτου, οι διοργανωτές πρόλαβαν!

Μετά ακολουθούν οι δύο πρώτες μέρες των Αγώνων, κατά τις οποίες παραδοσιακά επικρατεί χάος με τις μετακινήσεις – κανείς δεν ξέρει που πρέπει να πάει και πως. Στο διήμερο αυτό η γκρίνια φτάνει στο κρεσέντο. Από την τρίτη μέρα οι διοργανωτές καταφέρνουν να σταντάρουν μία αγχωμένη ρουτίνα και το ενδιαφέρον των μέσων στρέφεται στα όσα συμβαίνουν στους αγωνιστικούς χώρους. Αν δεν μεσολαβήσει καμμία τραγωδία, οι Αγώνες κλείνουν με έναν γενικό απολογισμό, που εκφράζει κυρίως το αν ταλαιπωρήθηκαν ή όχι οι δημοσιογράφοι που κάλυπταν τους Αγώνες.

Οσο διογκώνονται οι Αγώνες τις τελευταίες δεκαετίες, τόσο πληθαίνουν τα πράγματα που μπορούν να μην είναι έτοιμα στην ώρα τους, οπότε πάντα υπάρχει βάση γιά προβληματισμό και γκρίνια. Θεωρητικά μάλιστα τα πάντα πρέπει να είναι έτοιμα ένα χρόνο πρίν την έναρξη των Αγώνων, οπότε δικαιούται ο καθένας να επισημαίνει τις πραγματικές καθυστερήσεις, πρακτικά όμως η ΔΟΕ έχει πολύ ισχυρό οικονομικό κίνητρο να βολευτεί με λύσεις της τελευταίας στιγμής, ακόμα και αν αποκλίνουν αρκετά από τα όσα προβλέπανε αρχικά στα χαρτιά. Ο βασικός κανόνας των Ολυμπιακών Αγώνων είναι ότι η παράσταση δεν επιτρέπεται να καθυστερήσει με τίποτα. The show must go on!

Ετσι η εθιμική γκρίνια της τελευταίας χρονιάς είναι και αυτή κομμάτι των αγώνων. Εξυπηρετεί διάφορες σκοπιμότητες. Δίνει στα διεθνή μέσα κάτι γιά να ασχολούνται σχετικά με τους αγώνες, θυμίζοντας σε όλους ότι σε λίγο έρχεται το τσίρκο. Φτιάχνει κλίμα γιά να διαφημίζονται αποτελεσματικότερα οι επίσημοι σπόνσορες. Πιέζει τους διοργανωτές γιά να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους κατά το δυνατόν πληρέστερα. Δίνει βάση γιά πιέσεις σχετικές με τις προμήθειες της τελευταίας στιγμής. Αυξάνει ακόμα και το ενδιαφέρον άλλων πόλεων γιά τη διεκδίκηση μελλοντικών διοργανώσεων. Τα Ολυμπιακά έθιμα δεν καθιερώνονται απερίσκεπτα!

Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και γιά τις Ελληνικές παραδόσεις. Δεν αναφέρομαι στις παραδόσεις των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων, αυτές θα γίνουν τη τελευταία στιγμή, το ξέρουμε. Σκέφτομαι όμως εκείνη τη παράδοση που λέει «μην κάνεις σήμερα ότι μπορείς να αφήσεις γιά αύριο». Αν την είχαμε διευρύνει λιγάκι και την κάναμε «μην κάνεις ποτέ ότι δεν είναι ανάγκη να γίνει ποτέ» θα τα είχαμε γλιτώσει όλα.