Τα πιτσιρίκια

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 1 Ιουνίου 2003

Τα πιτσιρίκια

Στο τέλος μιάς γηπεδικά επεισοδιακής χρονιάς, εγώ βρέθηκα την περασμένη Τετάρτη στο Δημοτικό Γυμναστήριο της Φιλοθέης γιά την πρώτη μεγάλη φετεινή διοργάνωση ανοικτού στίβου. Η διοργάνωση αυτή προάγει, προωθεί και αναδεικνύει ειδικά τον γυναικείο αθλητισμό, αφού στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται μόνο γυναικεία αγωνίσματα στα τέσσερα άλματα και στα 100 μέτρα, απλά και εμπόδια. Το μίτιγκ αυτό έχει καθιερωθεί στο χώρο τα τελευταία χρόνια, έτσι εκτός από τα παιδιά των συλλόγων συμμετείχαν και αρκετά μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου στίβου.

Ο αθλητισμός αλλιώς. Οι αθλήτριες δεν χρειάστηκαν αστυνομική συνοδεία γιά να φτάσουν στο Δημοτικό Γυμναστήριο, οι 150 φίλαθλοι στις κερκίδες δεν ένοιωθαν την ανάγκη να δείρουν κανέναν – ούτε ένα μπουκάλι δεν πέταξε κανείς.

Ο αθλητισμός με αμεσότητα. Δεν χρειαζόμουνα κυάλια γιά να δω τις αθλήτριες, που έκαναν μετά τους αγώνες δηλώσεις στο μικρόφωνο απευθυνόμενες στους παρόντες θεατές και όχι στις τηλεοπτικές κάμερες.

Ο αθλητισμός σε ανθρώπινη κλίμακα. Παλιοί φίλοι που μας δένει η αγάπη γιά τον στίβο στις κερκίδες, ευκαιρία να μιλήσουμε γιά παλιά και καινούργια. Σε μιά διοργάνωσν με διεθνείς πρωταθλήτριες, την παράσταση έκλεψαν τα δύο πιτσιρίκια που ήρθαν τελευταία στον αγώνα 100 μέτρων στη κατηγορία Μίνι Παγκορασίδων. Πρέπει να είχαν μεγάλο συναγωνισμό μεταξύ τους γιά την πρωτιά από πρίν, γιατί έπρεπε να βλέπατε τα μούτρα της μικρής που έχασε στον πόντο από τη φιλενάδα της. Ολο το συναίσθημα του αγώνα ζωγραφισμένο στο αλλοιωμένο από τους λυγμούς πρόσωπό της.

Πως να της εξηγήσεις την αξία της συμμετοχής, όταν όλα τα παιδιά στην ηλικία της συμμετέχουν μόνο για να κερδίσουν και δεν δέχονται τίποτα άλλο; Πως να εξηγήσεις ότι η ζωή είναι μία συνεχής προσπάθεια, στην οποία μόνο η θέληση, η δουλειά, η επιμονή και η αντοχή στις αντιξοότητες σε οδηγούν στον στόχο σου. Πως να εξηγήσεις στο παιδί ότι αυτά που κερδίζει μέσα από αυτή τη προσπάθεια αξίζουν καμμιά φορά περισσότερο απότι αξίζει ο στόχος γιά τον οποίο έγινε η προσπάθεια;

Δεν θα το εξηγήσεις τελικά. Μέσα από την συμμετοχή θα το μάθει το παιδί. Να είσαστε σίγουροι όμως γιά ένα πράγμα, αφού το μάθει συμμετέχοντας δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Θα το μετουσιώσει σε στάση ζωής. Αυτή είναι η αξία του αθλητισμού και είναι τυχερά τα δύο κοριτσάκια που έχουν την ευκαιρία να τον ζούν άμεσα. Τυχεροί είναι και οι περίοικοι του Δημοτικού Γυμναστηρίου της Φιλοθέης, γιατί ενώ έχουν αθλητική εγκατάσταση μέσα στα πόδια τους, δεν είναι αρκετά μεγάλη γιά να «αξιοποιηθεί» από κάποια μεγάλη ομάδα και να την χάσουν.

Κάποια παιδιά στον Πειραιά έχουν ζήσει αντίστοιχες στιγμές στο Καραϊσκάκη, ενώ τα παιδιά από τα Πατήσια ως το Μενίδι μαζευόντουσαν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Στο παρελθόν όμως. Τα γήπεδα αυτά είναι φιλέτα, τα πιτσιρίκια θα κοιτάμε τώρα; Ετσι τα πιτσιρίκια ξεσπιτώνονται και τα φιλέτα πάνε στους φιλετοφάγους. Θα οριστεί αρμοδίως κάποιος χώρος κάπου κάποτε και γιά τα πιτσιρίκια, τωρα αν δεν πολυβολεύει τι να κάνουμε. Θέμα προτεραιοτήτων είναι όλα.