Οσα φέρνει ο χρόνος …

Η Ματιά της Ελένης

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην ΑΥΓΗ, 4 Μαΐου 2003

Οσα φέρνει ο χρόνος …

24 Σεπτεμβρίου 1988. Ολος ο πλανήτης βλέπει με κομμένη την ανάσα στις οθόνες του τον τελικό των 100 μέτρων στους Ολυμπιακούς αγώνες στη Σεούλ.

9 δευτερόλεπτα και 79 εκατοστά χρειάσθηκε ο Καναδός Μπεν Τζόνσον για να κόψει πρώτος το νήμα και να συντρίψει τον Αμερικανό αντίπαλό του Καρλ Λιούις, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα απίστευτο Παγκόσμιο ρεκόρ.

27 Σεπτεμβρίου 1988. Ολος ο πλανήτης έμεινε εμβρόντητος όταν ανακοινώθηκε επίσημα ότι ο Τζόνσον βρέθηκε ντοπαρισμένος με αναβολικά στεροειδή. Ακολούθησε η διαπόμπευση του Τζόνσον και ο στιγματισμός του γιά μιά ζωή. Το μετάλλιο αφαιρέθηκε από τον παραβάτη και πέρασε στον Αμερικανό Καρλ Λιούις που είχε έρθει δεύτερος. Ο Λιούις πήρε τη θέση και το μετάλλιο του Τζόνσον, πήρε τη δόξα και ότι συνοδεύει τον Ολυμπιονίκη των 100 μέτρων αλλά δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτά. Εκανε και δηλώσεις καταδικάζοντας τον αντίπαλό του, ενώ αυτός δεν ήξερε τίποτα για το πως γίνονται όλες αυτές οι απίστευτες επιδόσεις.

Πέρασαν 15 χρόνια. Ο δρ. Ουέντ Εξουμ, γιατρός της Αμερικανικής Ολυμπιακής Επιτροπής, γιά κάποιο λόγο διάλεξε να μιλήσει, γεμίζοντας τον κόσμο του αθλητισμού θλίψη. Μας είπε ότι 19 Αμερικανοί που πήραν μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες είχαν προηγουμένως βρεθεί θετικοί σε ελέγχους ντόπιγκ και ότι η Αμερικανική Ολυμπιακή Επιτροπή τους κάλυψε. Πρώτος και καλύτερος στους 19 ο «καθαρός» Καρλ Λιούις. Η συνέχεια από τον Λιούις, πεζή και προβλέψιμη. Ο κάτοχος των 9 χρυσών Ολυμπιακών μεταλλίων είπε ότι θα έλεγε και ο τελευταίος φέρελπις έφηβος που θα πιάνοτανε θετικός στη πρώτη μεγάλη διοργάνωση της καριέρας του. Ηταν ένα φυτικό συμπλήρωμα διατροφής, δεν το ήξερε, δεν του έδωσε κανένα πλεονέκτημα – τα συνήθη.

Τα ακούει όλα αυτά ο μέσος Αμερικανός και σοκάρεται, αλλά ο μέσος Αμερικανός έτσι και αλλιώς ζει μέσα σε ένα προστατευτικό κουκούλι και πάντα σοκάρεται αν τύχει να μάθει τι συμβαίνει στον έξω κόσμο – έξω από το κεφάλι του, όχι έξω από την Αμερική. Στην παλαιά Ευρώπη της decadance θεωρείται κοινός τόπος ότι αν δεν πάρει ο αθλητής «κάτι» στην οκτάδα των Ολυμπιακών δεν φτάνει, οπότε πολλοί θεωρούν ότι σωστό αποτέλεσμα ενός αγώνα είναι αυτό που βλέπουμε. Το ταλέντο και το επιστημονικό επιτελείο πάνε χέρι – χέρι.

Στην υπόθεση αυτή οι αθλητές είναι συχνά τα θύματα, αφού την πίεση να πάρουν αυτό το «κάτι» συχνά τη πληρώνουν με τη ζωή τους. Μήν ξεχνάτε ότι γιά κάθε Καρλ Λιούις που πήρε «κάτι» και 9 χρυσά και αμέτρητα εκατομμύρια και όλη τη προβολή του κόσμου υπάρχουν χιλιάδες αθλητές που πήραν μονάχα το «κάτι» και τις παρενεργειές του. Τι να πει κανείς όμως γιά την Αμερικανική Ολυμπιακή Επιτροπή που έστησε κανονική φάμπρικα Ανατολικογερμανικής πατέντας; Ξεκίνησαν θεματοφύλακες των αξιών του Ολυμπισμού και κατέληξαν να γίνουν οι χειρότεροι ψυχροπολεμικοί σωβινιστές. Σε ένα χρόνο θα δείτε τους αθλητές τους να σαρώνουν τα μετάλλια στην Αθήνα. Μην απορήσετε, τώρα ξέρετε πως γίνεται.