Συνέντευξη της Ελένης Αυλωνίτου στόν δημοσιογράφο Νίκο Πανταζίδη – Αυγή 28 Ιανουαρίου 2001

Συνέντευξη της Ελένης Αυλωνίτου στόν δημοσιογράφο Νίκο Πανταζίδη

Αυγή 28 Ιανουαρίου 2001

Η ΕΛΕΝΗ ΑΥΛΩΝΙΤΟΥ «ΚΡΟΥΕΙ ΤΟΝ ΚΩΔΩΝΑ» ΕΝΟΨΕΙ ΤΟΥ «ΑΘΗΝΑ 2004»

ΕΡ: Ελένη Αυλωνίτου, για μία ακόμη φορά η ελληνική κολύμβηση πήγε για την … παρέλαση σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Τι ευθύνεται για το γεγονός ότι, ενώ ταξίδεψαν στο Σίδνεϋ 14 κολυμβητές και κολυμβήτριες, δεν είχαμε ούτε μία αξιόλογη παρουσία;

ΑΠ: Η διοίκηση της ομοσπονδίας είναι απόλυτα ένοχη για το επίπεδο της ελληνικής κολύμβησης. Δεν μου προκάλεσε καμία έκπληξη η ελληνική παρουσία στο Σίδνεϋ, αφού κανένας από τους συμμετασχόντες δεν είχε πιάσει τα όρια που είχε θεσπίσει η FINA. Τα όρια που έπιασαν οι Έλληνες κολυμβητές τα είχε βάλει η ομοσπονδία και αποδείχθηκε ότι δεν ήταν και το τόσο δύσκολο να τα πιάσουν. Το δύσκολο θα ήταν να … επιπλεύσουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν κατάλαβα γιατί η Ελλάδα θα έπρεπε να στείλει τόσους κολυμβητές. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι για την απόκτηση εμπειριών, αλλά για τη διεκδίκηση κάποιας διάκρισης. Τουλάχιστον δύο παιδιά, ο Κοκκώδης και ο Γιαννιώτης, πέτυχαν ρεκόρ και έδειξαν τουλάχιστον ότι δεν πήγαν για διακοπές.

ΕΡ: Ποια είναι ακριβώς η ευθύνη της ομοσπονδίας;

ΑΠ: Η παντελής αδιαφορία για το άθλημα. Ακολουθεί έναν δρόμο που αποδεδειγμένα πλέον είναι λάθος και κρατάει μακριά αυτούς που έχουν τις γνώσεις και έχουν προσφέρει πολλά στο παρελθόν. Επικρατεί μία απόλυτη αλαζονεία.

ΕΡ: Μήπως ευθύνεται ο σωματότυπος του Έλληνα;

ΑΠ: Δεν υπάρχει κανένα τέτοιο πρόβλημα. Στη μικρή ηλικία ασχολείται με την κολύμβηση πληθώρα αθλητών και μπορείς να επιλέξεις, αν έχεις την οργάνωση, τους κατάλληλους. Το βασικό στοιχείο είναι η πλευστικότητα, δηλαδή το πόσο ψηλά στο νερό κολυμπάει ένας αθλητής. Ακολουθώντας την αγωνιστική πυραμίδα οι καλύτεροι κάποια στιγμή φθάνουν στην κορυφή. Το άσχημο με την κολύμβηση είναι ότι χρειάζεται πολλές ώρες προπόνησης και τα παιδιά με τα πιο καλά προσόντα οδηγούνται σε ομαδικά αθλήματα, όπου έρχεται πιο γρήγορα η διάκριση.

ΕΡ: Στις ηλικίες 10-12 χρόνων οι χρόνοι που επιτυγχάνουν τα Ελληνόπουλα λέγεται ότι είναι από τους καλύτερους στον κόσμο. Στην συνέχεια τι συμβαίνει και βυθίζονται στη μετριότητα;

ΑΠ: Δυστυχώς την Ελλάδα τα παιδιά εξειδικεύονται γρήγορα σε κάποιο στυλ, ενώ δεν χρειάζεται. Μέχρι 12 χρόνων πρέπει να διδάσκονται όλα τα στυλ, αλλά και να μην υπερφορτώνονται με προπόνηση. Στην Ελλάδα το σύστημα σωματείο, προπονητής και γονείς πιέζει για γρήγορα αποτελέσματα. Μέχρι το τέλος του δημοτικού μπορούν να μετέχουν σ’αυτή τη διαδικασία, στο γυμνάσιο όμως, όπου οι σχολικές υποχρεώσεις αυξάνονται και πλέον οι μικροί κολυμβητές δεν έχουν την ίδια πρόοδο, τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Τότε χρειάζονται τα κίνητρα, που σήμερα δεν υπάρχουν. Η κολύμβηση θέλει καλούς αθλητές στην ηλικία των 20 χρόνων. Π.χ. ο Χαράλαμπος Παπανικολάου, ως έφηβος, είχε νικήσει τον Ούγγρο αντίπαλό του, που μετά από λίγα χρόνια έγινε Ολυμπιονίκης.

ΕΡ: Μήπως θα μπορούσαν να δώσουν λύση στο πρόβλημα ξένοι προπονητές;

ΑΠ: Δεν νομίζω. Έχουν έρθει στο παρελθόν αρκετοί ξένοι προπονητές, αλλά κανένας δεν έχει αφήσει ένα έργο που να το θυμόμαστε. Το πρόβλημα είναι στην υποδομή. Εκεί θα πρέπει να υπάρξει ένα ενιαίο προπονητικό πρόγραμμα, ανάλογα βέβαια με την ηλικία.

ΕΡ: Υπάρχει πρόβλημα ντόπινγκ στον χώρο της κολύμβησης;

ΑΠ: Δεν μπορώ να πω κάτι με βεβαιότητα, αλλά πιστεύω ότι λόγω του μικρού μέσου όρου της ηλικίας των αθλητών το πρόβλημα είναι λιγότερο έντονο από άλλα αθλήματα. Το σίγουρο είναι ότι η ομοσπονδία δεν έχει καμία ανάμιξη σε τέτοια θέματα.

ΕΡ: Πρόσφατα Γάλλοι γιατροί ανακάλυψαν πως η κρεατίνη, που είναι ευρέως διαδεδομένη στον αθλητισμό, αλλά και την κολύμβηση, μπορεί να είναι αιτία καρκινογενέσεων. Ποια είναι η γνώμη σου;

ΑΠ: Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κοιτάει ένας αθλητής είναι η υγεία του. Δεν ξέρω κάποιες παραπάνω λεπτομέρειες, αλλά ειδικά η κρεατίνη, που δεν βρίσκεται στη λίστα των απαγορευμένων ουσιών, είναι… δίκοπο μαχαίρι και για την απόδοση των αθλητών. Χρησιμοποιείται κατά κόρον στις ταχύτητες στο κολύμπι, αλλά υπάρχει περίπτωση να υπερφορτωθούν οι μύες και να δημιουργηθεί πρόβλημα ευκινησίας, που παίζει σημαντικό ρόλο στην κολύμβηση. Βέβαια, όσο πιο μικρός χρησιμοποιεί κάποιος τέτοιες «θεραπείες», τόσο επιβαρύνει αρνητικά τον εαυτό του.

ΕΡ: Με τις δεδομένες συνθήκες, υπάρχει πιθανότητα για διάκριση κολυμβητή στο «Αθήνα 2004»;

ΑΠ: Αν δεν αλλάξει κάτι στον χώρο, το βλέπω αδύνατο! Η μοναδική ελπίδα είναι μήπως κάνει κάποιος την έκπληξη, αλλά κι αυτό είναι πολύ δύσκολο. Στην Ισπανία, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, είχαν μαζέψει 7 χρόνια πριν τους κολυμβητές και τις κολυμβήτριες που πιθανολογούσαν ότι θα μπορούσαν να διακριθούν το 1992. Έτσι έπρεπε να γίνει κι εδώ. Να παρακολουθούν επιστημονικά και να στηρίζουν με κίνητρα μια πλειάδα αθλητών και χρόνο με τον χρόνο να μειώνουν τον αριθμό. Τώρα πλέον είναι πολύ αργά!

ΕΡ: Οι προβλέψεις σου γενικότερα για το «Αθήνα 2004»;

ΑΠ: Πιστεύω ότι στον οργανωτικό τομέα μπορούμε να πλησιάσουμε το άριστα, αλλά έχω σοβαρές αμφιβολίες για τον αγωνιστικό τομέα. Σήμερα όλοι ασχολούνται με τα οργανωτικά, αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι αθλητικό γεγονός και υπάρχει σημαντική καθυστέρηση για την προετοιμασία από πλευράς ομοσπονδιών, που έχουν και την ευθύνη. Φοβάμαι ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι απλά μία από τις 200 χώρες που θα πάρουν μέρος και η καλή εικόνα του Σύδνεϋ να μην έχει ανάλογη συνέχεια.