Ομιλία στο 1ο Μεσογειακό Κοινωνικό Φόρουμ στη Βαρκελώνη, 16 Ιουνίου 2005

Ομιλία της Ελένης Αυλωνίτου στο 1ο Μεσογειακό Κοινωνικό Φόρουμ στη Βαρκελώνη, στις 16 Ιουνίου 2005

Φίλες και φίλοι,

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης τα πάντα εμπορευματοποιούνται. Ολες οι υπηρεσίες, οι ανθρώπινες δράσεις αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπος. Από αυτή τη κατηγορία δεν θα μπορούσε να ξεφύγει ο αθλητισμός, ότι ωραιότερο έχει να κάνει με τον άνθρωπο, το σώμα του αλλά και την ίδια τη ψυχή του, ότι δηλαδή έχει να κάνει με τις αξίες που διαμορφώνει γιά τον εαυτό του και την κοινωνική του υπόσταση, γιά τις αντιλήψεις και τη φιλοσοφία του γιά τη ζωή και τη κοινωνία.

Φίλες και φίλοι,

Εγώ θα σας περιγράψω πως αυτή η ωραιότερη ανθρώπινη δραστηριότητα, ο αθλητισμός, που κάνει τον άνθρωπο να ζει σε αρμονία με τη φύση και το περιβάλλον του, έχει μετατραπεί από το υπάρχον σύστημα σήμερα, με δεδομένη την εμπειρία που είχαμε ως χώρα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004.

Η περσυνή Ολυμπιακή εμπειρία της Αθήνας ανέδειξε την έκταση της εμπορευματοποίησης όχι μόνο των ανταγωνιστικών αθλημάτων υψηλής θεαματικότητας, αλλά κάθε πτυχής της ανθρώπινης ζωής.

Η αρχικά εκφρασθείσα Ελληνική πρόθεση από την ανάληψη της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που είχε συζητηθεί πλατιά από παλιά στην Ελλάδα και που αποτέλεσε τη βάση της πλατιάς λαϊκής αποδοχής της ανάληψης ενός εγχειρήματος που ήταν γνωστό πως θα περιλάμβανε έξοδα και ταλαιπωρία, ήταν ότι ως διοργανωτές, θα είχαμε τη δυνατότητα να επαναφέρουμε τους αγώνες στο αρχικό τους πνεύμα.

Αυτό το αρχικό πνεύμα συμπυκνώθηκε σε τέσσερα σημεία:

1. Η απομάκρυνση των αγώνων από την λειτουργία τους ως εμπορικού γεγονότος,

2. Η επαναφορά της έννοιας του “ερασιτέχνη αθλητή” στους αγωνιστικούς χώρους,

3. Η διεξαγωγή των αγώνων ως πολιτιστικού γεγονότος, το οποίο θα εξυπηρετούσε μία καλλιτεχνική λειτουργία όχι μόνο παράλληλα με τα αθλητικά δρώμενα, αλλά αντιλαμβανόμενο τα ίδια τα αθλητικά γεγονότα ως μία καλλιτεχνική μορφή, σε σύνδεση με τα καλλιτεχνικά γεγονότα κάθε άλλης μορφής που θα ελάμβαναν χώρα γύρω από το κεντρικό αθλητικό σημείο αναφοράς,

4. Η λειτουργία των αγώνων ως σημείου ανάπτυξης της διεθνούς αλληλοκατανόησης, που θα προωθούσε με τη σειρά της την ειρήνη ανάμεσα στα έθνη.

Αυτά τα σημεία είχαν συζητηθεί πλατιά στα χρόνια πριν την ανάληψη των αγώνων και είχαν γίνει πιστευτά από ανθρώπους από όλο το πολιτικό φάσμα της χώρας.

Οταν οι αγώνες απονεμήθηκαν στην Αθήνα από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, συνοδεύτηκαν από ένα συμβόλαιο που όριζε επακριβώς την εμπορική μορφή τους, θέτοντας τέρμα στο πρώτο σημείο. Η κύρια Ελληνική συμβολή στην απο-εμπορευματοποίηση των αγώνων ήταν το ανέβασμα των δαπανών στα ύψη, με μία σειρά συζητήσιμων συμβολάιων ανάθεσης των σχετικών κατασκευαστικών έργων και με τεράστιες υπερβάσεις προϋπολογισμών.

Η έννοια του “ερασιτέχνη αθλητή” αποδείχτηκε ξεπερασμένη, πρώτα – πρώτα από Ελληνες αθλητές με Ελληνική κρατική χρηματοδότηση.

Καλλιτεχνικά γεγονότα διοργανώθηακν πράγματι στα χρόνια πριν τους αγώνες, με τεράστια δαπάνη και με τρόπο που ενδιέφερε ιδιαίτερα την αγορά καλλιτεχνικών διοργανώσεων, αλλά δεν έδεσαν ούτε με τους αγώνες ούτε με τον λαό της Αθήνας.

Οσο γιά την διεθνή αλληλοκατανόηση και την ειρήνη, στο διεθνές περιβάλλον των πολέμων του προέδρου Μπούς, οι αγώνες έδωσαν απλά μία καταπληκτική ευκαιρία στη διεθνή αγορά ειδών και υπηρεσιών ασφαλείας.

Μετά τη λήξη των αγώνων το κύριο ενδιαφέρον της Ελληνικής Κυβέρνησης επικεντρώνεται στην επικερδή πώληση ή μακροχρόνια ενοικίαση των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων, που δεν είναι και δεν θα είναι στο μέλλον διαθέσιμα γιά άθληση, αφού θα πρέπει τώρα να συμβάλλουν στην αποπληρωμή των δαπανών που έγιναν γιά να κτιστούν.

Η Ολυμπιακή εμπειρία της Αθήνας δείχνει ότι στο σημερινό περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης, ως μοναδική λειτουργία του αθλητισμού, της τέχνης και του πολιτισμού εκλαμβάνεται η πώληση μπύρας, μη αλκοολούχων ποτών και χρηματοοικονομικών υπηρεσιών.