Ομιλία στη Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ 30/3/2003

Ομιλία της Ελένης Αυλωνίτου στη Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ στις 30/3/2003

Σύντροφοι,

Οταν πρίν 14 χρόνια ήρθε το τέλος του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» φάνηκε να επικρατούν παγκόσμια στον χώρο του ιδεολογικού εποικοδομήματος οι ιδέες του νεοφιλελευθερισμού.

Η επικράτηση έγινε χωρίς μάχη, χωρίς αντιπαράθεση, σχεδόν χωρίς αντίλογο. Ο νεοφιλελευθερισμός παρουσιάστηκε σαν ένα σύνολο τεχνικών λύσεων σε τεχνικά προβλήματα. Είχε έρθει εξάλλου το τέλος της ιστορίας, δηλαδή το τέλος της Αριστεράς.

Γιά μεγάλο μέρος της τελευταίας δεκαετίας ο ιδεολογικός προβληματισμός της Αριστεράς κινήθηκε ανάμεσα στο ερώτημα «Τι είναι Αριστερά» και στην αναγωγή της Αριστερότητας σε ύψιστο ιδανικό ηθικού περιεχομένου το οποίο δεν έχρηζε ορισμού, όντας από μόνο του αυτοσκοπός.

Στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης ζούσαμε ειρηνικά αφού δεν υπήραν αντίπαλοι, Δημοκρατικά αφού απολαμβάναμε τους καρπούς των κοινωνικών αγώνων του παρελθόντος και εύπορα από μία ευμενή συγκυρία. Η εκδήλωση των ταξικών διακρίσεων είχε ατονήσει, οπότε όποιος ήθελε να είναι αισιόδοξος μπορούσε ακόμα και να πιστεύει ότι δεν υπήρχαν πιά ταξικές συγκρούσεις αλλά μόνο τεχνικά προβλήματα. Ο υπόλοιπος κόσμος όμως; Ο υπόλοιπος κόσμος δεν είχε παρά να υιοθετήσει το Δυτικό Νεοφιλελεύθερο μοντέλο και να λύσει όλα του τα προβλήματα. Η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης ήταν ανοιχτή γιά όλους.

14 χρόνια αργότερα όλα αυτά πείθουν όσο έπειθε κάποτε ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός – πείθουν μονάχα όσους θέλουν να πειστούν.

Σήμερα ζούμε τον Υπαρκτό Καπιταλισμό σε όλον τον πλανήτη και αν έχει φανεί κάτι σε όλα αυτά τα χρόνια, έχει φανεί ο ταξικός χαρακτήρας του.

Δεν ζούμε πιά σε ειρήνη γιατί όταν δεν πείθεται όλος ο πλανήτης να ακολουθήσει την Υπερδύναμη τα συμφέροντά της επιβάλλονται με τη βία των όπλων.

Ροκανίζονται οι δημοκρατικές ελευθερίες όπου βρίσκεται πρόφαση γιατί οι Δυτικές κυβερνήσεις δεν θέλουν να ακούνε αντιρρήσεις από όσους δεν συμμερίζονται τα αυτονόητά τους.

Τέλος μιά κυκλική οικονομική κρίση ήρθε γιά να ξυπνήσει όλους τους λωτοφάγους από το όνειρο της ατέρμονης και άκοπης οικονομικής ανάπτυξης.

14 χρόνια αργότερα εμείς αναζητούμε το ιδεολογικό περιεχόμενο της Αριστεράς.

Σύντροφοι, το ιδεολογικό περιεχόμενο της Αριστεράς δεν βρίσκεται ούτε στις υψιπετείς βολονταριστικές διακυρήξεις αγνών ιδεολόγων, που απορροφημένοι από την αυταρέσκειά τους κοιτάνε περισσότερο τις ευαισθησίες τους και λιγότερο την πραγματικότητα, ούτε στις αμυντικές τακτικές ανθρώπων που νοιώθοντας ότι κουβαλάνε ακόμα στη πλάτη τους το τείχος του Βερολίνου αναλίσκονται στην υπεράσπιση των επαναστατικών φετίχ του παρελθόντος, αντιμετωπίζοντας κάθε τακτικό στόχο που έθετε στο παρελθόν η Αριστερά σαν σημερινό ζήτημα αρχής.

Το ιδεολογικό περιεχόμενο της Αριστεράς βρίσκεται πολύ απλά στη θέση που παίρνει στις Ταξικού χαρακτήρα συγκρούσεις που είναι εγγενείς σε κάθε κοινωνία.

Από εκεί και πέρα η Αριστερά ταλαντεύεται ανάμεσα σε μία ψευδαίσθηση και σε μία παγίδα, καταλήγοντας συχνά σε ένα τέλμα.

Η Ψευδαίσθηση είναι ότι μπορεί να βοηθήσει τους αδύνατους γυρίζοντας την Ιστορία προς τα πίσω.

Η παγίδα είναι η βολονταριστική κατασκευή εξιδανικευμένων μοντέλων του μέλλοντος στα οποία θα καλουπωθεί η κοινωνία.

Το τέλμα είναι ότι αφού είμαστε εμείς καλοί άνθρωποι φτάνει να τα λέμε. Αν δεν μας ακούει κανείς φταίει που το έχει η μοίρα μας.

Σύντροφοι, με δεδομένη τη δυναμική του καπιταλισμού και με δεδομένη την ενδογενή του ανάγκη να επαναστατικοποιεί διαρκώς τα μέσα και τους όρους παραγωγής, είναι αφέλεια να αναζητούμε καταφύγιο σε οποιοδήποτε στατικό μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, παλιό ή καινούργιο.

Η Αριστερά ή θα περιοριστεί σε άμυνα οπισθοφυλακών, όπως κάνει ο Περισσός, ή θα τολμήσει να αρθρώσει εναλλακτικές προτάσεις που θα εμπεριέχουν ακριβώς την ίδια διαρκή επαναστατικοποίηση των μέσων και των όρων παραγωγής που χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό.

Με λίγα λόγια Σύντροφοι είναι πιά καιρός να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει Παράδεισος. Είναι καιρός να σταματήσουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας Πάνσοφους, Πανάγαθους και Παντογνώστες και να καταλάβουμε επιτέλους ότι κανένας δεν σε διδάσκει καλύτερα απότι σε διδάσκει ο αντίπαλός σου.