Μετά το “ΟΧΙ” τι;
Μετά το “ΟΧΙ” τι;
Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στο περιοδικό ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, 3 Ιουνίου 2005.
Καθ’ οδόν προς το Γαλλικό δημοψήφισμα ακούστηκαν διάφορα καταστροφολογικά σενάρια γιά τις συνέπειες ενός ενδεχόμενου Οχι. Τα περισσότερα από αυτά είχαν τόση βαρύτητα, σοβαρότητα και πειστικότητα, όση τους απέδωσε τελικά το Γαλλικό εκλογικό σώμα, δηλαδή καμμία απολύτως. Ακούστηκε όμως και μία κατηγορία επιχειρημάτων υπέρ του Ναι, που τουλάχιστον δεν εστερείτο περιεχομένου και που αφορούσε το μέλλον του ΕΥΡΩ.
Η επειχηρηματολογία αυτή στάθηκε αποκλειστικά στο γεγονός ότι κάθε νόμισμα, γιά να είναι πειστικό, πρέπει να έχει πίσω του μία πειστική πολιτική εξουσία. Από αυτήν την αφετηρία κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση, που δημιούργησε το ΕΥΡΩ, πρέπει να εξελιχθεί σε πειστική πολιτική ένωση γιά να στηριχτεί και να μακροημερεύσει το νόμισμα. Το επιχείρημα κατέληγε στην ανάγκη ενός Ναι στο συγκεκριμένο σχέδιο Συντάγματος, πράγμα γιά το οποίο καλώς δεν πείστηκαν οι Γάλλοι, ο πυρήνας όμως του επιχειρήματος παραμένει ισχυρός.
Θα παρατηρήσει κανείς βέβαια ότι εδώ υπάρχει ένα πρωθύστερο, αφού θεωρείται ότι η πολιτική ένωση που δημιούργησε το νόμισμα δεν είναι αρκετά πειστική γιά να το στηρίξει. Μπορεί ακόμα να παρατηρήσει κανείς ότι αφού οι αγορές ενισχύουν το ΕΥΡΩ, η υπάρχουσα πολιτική ένωση κρίνεται επαρκής. Σε βάθος χρόνου όμως το επιχείρημα είναι βάσιμο. Τόσο βάσιμο, που κρίνω ότι θα αποτελέσει την πυξίδα με την οποία θα κινηθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση στο μέλλον.
Από τις 25 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δώδεκα έχουν ήδη υιοθετήσει το ΕΥΡΩ, δύο έχουν το δικαίωμα να μην το υιοθετήσουν ποτέ αν δεν το θέλουν (Ενωμένο Βασίλειο και Δανία), ενώ η Σουηδία και οι δέκα νέες χώρες υποχρεούνται να το υιοθετήσουν εν καιρώ. Την ίδια υποχρέωση θα έχουν και όσες χώρες προσχωρήσουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση στο μέλλον. Στις νέες χώρες έχει υποδειχθεί από τις Βρυξέλες να μην βιαστούν να καταργήσουν τα νομίσματά τους πριν είναι πραγματικά έτοιμες. Το σύμφωνο σταθερότητας που υποτίθεται ότι θα καθόριζε τα νομισματικά θέματα με σιδηρούς κανόνες έχει από πολλού χαρακτηριστεί επισήμως “ηλίθιο” από τον προηγούμενο πρόεδρο της Κομισιόν Ρομάνο Πρόντι, έχει ήδη υποστεί την πρώτη τροποποίηση πέρυσι με την μέθοδο τηε διολίσθησης της εφαρμογής του και θεωρείται από πολλούς η κύρια αιτία της οικονομικής στασιμότητας της Ευρώπης.
Από πολιτική πλευρά όμως το ΕΥΡΩ έχει ένα μεγάλο πολιτικό πλεονέκτημα που μένει επιμελώς κρυμμένο πίσω από την τεχνική οικονομική ορολογία των γραφειοκρατών, παραμένει Γαλλογερμανική υπόθεση! Μπορεί η «Νέα Ευρώπη» να διάκειται φιλικά προς τους Αμερικανούς, αλλά η παλιά Ευρώπη κλείστηκε ήδη στο κάστρο του ΕΥΡΩ, πέτυχε τον αυτοαποκλεισμό της Αγγλίας από τον σεπτό χώρο και ελέγχει την είσοδο νέων μελών με έναν κανονισμό αντικειμενικών κριτηρίων, που αν εφαρμοστούν κατά γράμμα, δεν είναι επιτεύξιμα από καμμία χώρα! Σημειώστε ότι από τις 12 χώρες της ζώνης του ΕΥΡΩ μονάχα μια, το Λουξεμβούργο, μπόρεσε να μπει εκπληρώνοντας όλα τα κριτήρια – οι υπόλοιπες 11 χώρες μπήκαν με πολιτικά υπαγορευόμενες παρεκκλίσεις, σαν εκείνες που αποκάλυψε η απογραφή του κ. Αλογοσκούφη. Σημειώνεται ακόμα ότι τα όσα αποκάλυψε η εν λόγω απογραφή μπορούν να αποτελέσουν μέχρι και πρόφαση γιά να μην μπει ποτέ στην νομισματική ένωση καμμία άλλη χώρα που δεν θα εκπληρώνει τους Γαλλογερμανικούς πολιτικούς όρους. Αυτός ο πυρήνας των χωρών του ΕΥΡΩ χρειάζεται πράγματι μακροπρόθεσμα μία πειστική πολιτική ένωση γιά να στηριχτεί το νόμισμα. Η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων είναι εδώ.
