Γιά το Χαλάνδρι

Γιά το Χαλάνδρι

Αρθρο της Ελένης Αυλωνίτου στην Τοπική Μηνιαία Εκδοση Χαλανδρίου “Φλυαρία”, Οκτώβριος 2002

Πάνε δώδεκα χρόνια. Το Χαλάνδρι, που είχε γίνει από χωριό προάστιο, γινόταν γρήγορα αστικό κέντρο. Αναπτυσσόταν. Οι Χαλανδριώτες, παλιοί και νέοι, έβλεπαν να κλείνει ένας κύκλος γιά τη πόλη τους και να ξεκινάει μιά καινούργια εποχή, γεμάτη υποσχέσεις. Υποσχέσεις που είχαν ξανακούσει. Υποσχέσεις που είχαν δει αλλού να διαψεύδονται.

Ανθρωποι που ζητούσαν μιά ανθρώπινη πόλη βρέθηκαν αντιμέτωποι με μία δημοτική αρχή που ήθελε τη πόλη τους κάτι ανάμεσα στη Ντίσνεϋλαντ και στα Κάτω Πατήσια. Ξεσηκώθηκαν, συσπειρώθηκαν και κέρδισαν. Η Αριστερά πρωτοστάτησε και η Συνεργασία γιά Ανθρώπινη Πόλη έβγαλε τον Κώστα Παττακό δήμαρχο γιά να πραγματοποιήσει αυτόν ακριβώς τον στόχο.

Η Συνεργασία πέτυχε πολλά. Είχε την στήριξη του κόσμου και ήταν απρόσβλητη από εξωτερικές επιθέσεις. Δεν ήταν όμως απρόσβλητη από την εσωτερική διάβρωση. Χρειάστηκαν χρόνια, αλλά στο τέλος διαβρώθηκε. Κάποια στιγμή η Αριστερά αποχώρησε, και στο τέλος ο ίδιος ο Παττακός το κατάλαβε και αποσύρθηκε.

Σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά το μεγαλο ξέσπασμα των Χαλανδριωτών, δύο είναι οι βασικοί διεκδικητές της δημαρχίας, οι δεξιοί του Ζαφειρόπουλου και οι δεξιότεροι του Γυφτόπουλου. Η μεγάλη συμμαχία του 90 έγινε θρύψαλα. Προσωπικές φιλοδοξίες, μεγάλες κουβέντες και κοντόφθαλμες πολιτικές επιλογές άφησαν τους Χαλανδριώτες ακάλυπτους.

Οποιος νόμιζε ότι μιά ανθρώπινη πόλη κερδίζεται μιά κι’ έξω τώρα ξέρει, αυτές οι μάχες δεν τελειώνουν ποτέ. Εμείς οι Αριστεροί το ξέρουμε καλά, όπως ξέρουμε ότι μόνο οι πολίτες του Χαλανδρίου μπορούν με το αγώνα τους να αποκτήσουν την ανθρώπινη πόλη που θέλουν και που τους αξίζει. Ετσι ψηφίζουμε τους «Πολίτες Χαλανδρίου» της Μαρίνας Σμαραγδή, γιατί το όραμα δεν ξέφτισε, ο στόχος δεν άλλαξε και η μάχη γιά ένα ανθρώπινο Χαλάνδρι θα κερδηθεί.